بزرگنمايي:

بازار آریا - دنیای اقتصاد - گروه اقتصاد بین‌الملل: دهه‌هاست که آمریکا کنار دوستان خود ایستاده و دشمنانش را از انجام اقدامات خصمانه بازداشته است. اما این ثبات در حال فروپاشیدن است، چرا که دونالد ترامپ هم‌پیمانان خود را تحت‌فشار قرار می‌دهد و با دشمنان خود به دنبال یافتن تفاهم است. دولت او بعد از متوقف کردن همه کمک‌های خود به اوکراین در ابتدای ماه مارس، پس از اینکه اوکراین با شرایط واشنگتن و برقراری یک آتش‌بس 30روزه موافقت کرد، ارسال کمک به کی‌یف را دوباره از سر گرفت. مشخص نیست کاخ سفید تا چه حد ولادیمیر پوتین را تحت‌فشار قرار خواهد داد تا به آن رضایت دهد. در همان روز، ترامپ به طور موقت تعرفه‌های بیشتری را بر کانادا اعمال کرد. نخست‌وزیر جدید کانادا، مارک کارنی، هشدار داد که آمریکا با رفتار تهاجمی خود می‌خواهد «آب ما، زمین ما، کشور ما» را تصاحب کند. و آسیا را فراموش نکنید.
بر اساس سرمقاله اکونومیست، رئیس‌جمهور ترامپ اخیرا درباره ارزش پیمان دفاعی آمریکا-ژاپن که آیزنهاور در سال 1960 امضا کرد، ابراز تردید کرده است. در سراسر جهان، هم‌پیمانان نگرانند که سیاست «اول آمریکا» به این معنی است که آنها در اولویت دوم، سوم یا حتی آخر قرار می‌گیرند.
ترامپ و حامیانش معتقدند اقدامات پرشتاب او قدرت آمریکا را افزایش می‌دهد، بن‌بست‌ها را می‌شکند و هم‌پیمانان بی‌تحرک را به خود می‌آورد. آتش‌بس پیشنهادی در اوکراین نشانه‌ای است که او می‌تواند رفتار کشورها را تغییر دهد. اما به چه قیمتی؟ جنگ تجاری او، بازارهای مالی را به وحشت انداخته است. حدود 40 کشوری که از سال 1945 امنیت خود را در دستان آمریکا قرار داده‌اند، دچار بحران اعتماد شده‌اند. آنها از بی‌ثباتی و رویکرد کوتاه‌بینانه تیم ترامپ بیم دارند: آتش‌بسی در غزه که شبیه آتش‌بس اوکراین است ممکن است به‌‌زودی فروبپاشد. در داخل کشور، ترامپ با نظام‌های نظارتی و کنترلی روبه‌روست. اما در خارج، این‌طور نیست. هم‌پیمانان آمریکا این سوال را مطرح می‌کنند که آیا مطمئن هستند ترامپ و معاونش جی.دی. ونس حاضرند در صورت وقوع بدترین شرایط از آنها حمایت کنند. متاسفانه، پاسخ این است: نه، نمی‌توان به‌اندازه کافی اطمینان داشت.
این ازدست‌رفتن اعتماد همچنین بازتابی از درک فزاینده‌ای است که تحت‌فشار قراردادن هم‌پیمانان نتیجه اجتناب‌ناپذیر شعار و برنامه دولت ترامپ، یعنی بازگرداندن دوباره عظمت به آمریکاست. وابستگی متقابل هم‌پیمانان بدان معناست که آمریکا نسبت به رقبایی مانند روسیه یا چین اهرم فشار بیشتری روی آنها دارد. دهه‌هاست که کانادا، اروپا و بخش‌هایی از آسیا به «پشتوانه ابرقدرت» آمریکا - پیمان‌های دفاعی، توافقات تجاری، سلاح‌های هسته‌ای، سیستم بانکی دلاری - اعتماد کرده‌اند؛ زیرا برای هر دو طرف سودمند است. اما ترامپ وضع موجود را مایه دردسر می‌بیند.
ملی‌گرایی اقتصادی دولت ترامپ و نفی نقش آمریکا در حفظ امنیت جهانی حتی ممکن است بیشتر پیش برود. شرکت‌های خارجی تحت‌فشار قرار گرفته‌اند تا سرمایه‌های خود را به آمریکا منتقل کنند. برخی مشاوران کاخ سفید خواستار وضع تعرفه‌های متقابل شده‌اند، شکلی رادیکال از حمایت‌گرایی. در وال‌استریت صحبت‌هایی از طرح‌هایی برای تضعیف دلار به گوش می‌رسد. ایلان ماسک می‌گوید آمریکا باید از ناتو خارج شود؛ گرچه ترامپ هنوز تا این حد پیش نرفته، اما با او مخالفتی نکرده است.
هم‌پیمانان آسیایی نگران‌اند که ترامپ در مرحله بعد سراغ آنها بیاید. استرالیا، ژاپن، کره جنوبی و دیگران امیدوارند که خصومت او با چین آنقدر عمیق باشد که آنها را رها نکند. اما شکایت‌های او در مورد توافقات تجاری و دفاعی محدود به منطقه خاصی نیست. با توجه‌ به عزم او برای اجتناب از جنگ جهانی سوم با روسیه بر سر اوکراین، مذاکرات با چین یا کره شمالی می‌تواند شامل امتیازاتی باشد که هم‌پیمانان را تضعیف کرده و تایوان را آسیب‌پذیرتر کند.
اگر به آمریکا و اتحادهای فرااقیانوسی و پاسیفیک آن علاقه‌مند هستید، این تغییر آن‌قدر شدید و ناآشناست که شاید وسوسه شوید انکار کنید که چنین چیزی در حال وقوع است و تصور کنید که ترامپ از این مسیر باز خواهد گشت. با این‌ حال، هنگامی که امنیت مردم شما در خطر است، انکار جایی ندارد. هم‌پیمانان آمریکا تولید ناخالص داخلی 37تریلیون دلاری دارند، اما فاقد «قدرت سخت‌» هستند. چاپلوسی در دفتر بیضی کاخ سفید و پیشنهاد خرید محصولات آمریکایی آنها را فقط تا حدی جلو می‌برد. دادن امتیازات می‌تواند باعث افزایش درخواست‌ها شود، همان‌طور که پاناما متوجه شد. اگر هم‌پیمانان قادر به دفاع از خود نباشند، برخی به دنبال توافق با چین یا روسیه خواهند بود.
هم‌پیمانان آمریکا باید از همین امروز تلاش کنند از این اتفاق ناگوار جلوگیری کنند. یکی از راه‌حل‌ها، بازداشتن آمریکا از واردکردن آسیب متقابل است. این به معنای یافتن اقدامات تلافی‌جویانه غیرمتعارف است، درعین‌حال تنظیم دقیق استفاده از آنها برای اجتناب از یک سقوط نزولی مشابه دهه 1930. یکی از گزینه‌ها کاهش همکاری در مورد تحریم‌های فرامرزی و کنترل‌های صادراتی است. هم‌پیمانان می‌توانند از «نقاط فشار» خود در تجارت استفاده کنند که تخمین زده می‌شود 27درصد از واردات آمریکا را شامل می‌شود، از جمله سوخت‌های هسته‌ای، فلزات و محصولات دارویی. در زنجیره تولید نیمه‌هادی‌ها، شرکت‌هایی هم در اروپا وجود دارند که تامین‌کنندگان حیاتی برای غول‌های فناوری آمریکا هستند. اقدامات تلافی‌جویانه هوشمندانه علیه تعرفه‌های نابخردانه در اولین دور ریاست‌جمهوری ترامپ برای اروپا موثر بود. هم‌پیمانان همچنین باید نقاط فشار نظامی مانند رادارها و پایگاه‌ها را شناسایی کنند، اگرچه باید جز در شرایط بسیار وخیم از بهره‌برداری از آنها خودداری کنند.
برای اطمینان بیشتر، هم‌پیمانان باید زیرساخت‌های اقتصادی و نظامی خود را در موازات با ساختار قدرت فوق‌العاده آمریکا ایجاد کنند. ایجاد این گزینه سال‌ها طول خواهد کشید. اروپا به ‌احتمال زیاد اوراق بدهی مشترک بیشتری برای تامین مالی هزینه‌های دفاعی اضافی منتشر خواهد کرد و ممکن است تحریم‌های خود را علیه روسیه حفظ کند، حتی اگر ترامپ تحریم‌های آمریکا را بردارد. همه اینها می‌تواند بازارهای سرمایه آمریکا و اروپا را از هم جدا کرده و در نهایت نقش یورو را به‌‌عنوان یک ارز بین‌المللی تقویت کند. در بخش دفاعی، اروپا به‌ سرعت در حال پر کردن شکاف‌های موجود در نیروهای خود است. آنها همچنین در حال بررسی یک نظام بازدارنده هسته‌ای قاره‌ای هستند که شامل فرانسه و شاید بریتانیا باشد. در آسیا، کره جنوبی و شاید ژاپن ممکن است برای ایجاد بازدارندگی در برابر چین و کره شمالی به «آستانه هسته‌ای» نزدیک‌تر شوند.
در نهایت، هم‌پیمانان آمریکا باید در پی یافتن قدرت در تعداد باشند. اروپا نیاز به طرحی دارد که رهبری ناتو را بر عهده بگیرد، به پیمان تجاری اقیانوس آرام بپیوندد و همکاری خود را با ژاپن و کره جنوبی در فناوری‌های نظامی و غیرنظامی گسترش دهد. این اقدام می‌تواند قدرت مقیاس ایجاد کند و به مدیریت رقابت‌ها کمک کند. این رویکرد همچنین یک نظم لیبرال جایگزین، هرچند ضعیف‌تر از نمونه اصلی، را حفظ خواهد کرد. هم‌پیمانان باید آماده باشند تا در سال 2029 آمریکا را تحت رهبری یک رئیس‌جمهور جدید دوباره بپذیرند، اگرچه جهان دیگر به همان شکل نخواهد بود. گسترش تسلیحات هسته‌ای ممکن است رخ داده باشد، چین قوی‌تر شده و قدرت و اعتبار آمریکا به‌شدت آسیب دیده باشد. برای هم‌پیمانان آمریکا، شکایت کردن بی‌فایده است: آنها باید مقاوم‌تر شوند و دست به کار شوند.