بزرگنمايي:

بازار آریا - دنیای اقتصاد : با رونق گرفتن حضور مربیان خارجی در فوتبال ایران طی دو دهه اخیر، هرازگاهی صدای اعتراض وطنی‌ها بلند می‌شود که به توانایی‌های فنی آنها توجه نمی‌شود و صرفا به خاطر نداشتن ملیت خارجی به آنها بی‌مهری می‌شود. اتفاقی که یک بار دیگر موج آن به راه افتاده است.
در اتفاقی جالب توجه، در کنفرانس‌های قبل از بازی‌های امروز لیگ برتر دو سرمربی در دو شهر مختلف نسبت به عدم توجه به همکاران ایرانی یا به نوعی خودشان ابراز نارضایتی کردند. مثلا مهدی تارتار در نشست خبری قبل از بازی امروز برابر پرسپولیس گفت: «ای کاش مدیران ما تصمیمات بهتری می‌گرفتند و به خاطر فضای مجازی آن‌قدر هزینه نمی‌کردند تا ارز از کشور خارج نمی‌شد و به مربیان وطنی که واقعا زحمت می‌کشند، اعتماد می‌شد.» یا مجتبی حسینی هم قبل از جدال برابر هوادار در تهران یک اظهارنظر جالب داشت: «در مورد مربیان ایرانی و خارجی ما به بیراهه می‌رویم و اینکه مربی را از روی پاسپورت و محل تولدش قضاوت کنیم، بزرگ‌ترین اشتباهی است که وارد فوتبال‌ ما شده. گواردیولا به خاطر فوتبال زندگی خانوادگی‌اش نابود شد.
او نان تلاشش را خورد نه پاسپورت اسپانیایی‌اش!» تا جهاتی حق با این دو است. سرمربی گل‌گهر به درستی اشاره می‌کند پیتسو موسیمانه در دو، سه هفته اول حضورش با نتایج خوبی که گرفت، به شکل عجیبی محبوب شد یا سرمربی آلومینیوم هم در کنایه‌ای جالب گفت یک سرمربی خارجی به ایران آمده و تنها دستاوردش، تجدید‌فراش بوده است. نگاهی به جدول رده‌بندی نشان می‌دهد هر سه مربی خارجی بالای جدول در استقلال، پرسپولیس و سپاهان از هدایت تیم‌هایشان برکنار شده‌اند و این قطعا بهانه خوبی است که نشان دهد لزوما حضور سرمربیان غیرایرانی در لیگ برتر ما سبب موفقیت نمی‌شود. به همین دلیل هم تارتار و حسینی مثل خیلی از سرمربیان ایرانی دیگر نسبت به حضور همکاران خارجی‌شان گارد دارند، اما آیا چنین تجربیات شکست خورده‌ای باید سبب شود ما کلا عطای حضور سرمربیان خارجی را به لقایشان ببخشیم؟
در تاریخ فوتبال ایران مربیان خارجی بسیار موفقی فعالیت کردند که هنوز هم دستاوردهایشان قابل رؤیت است. از مرحوم رایکوف و استانکو گرفته تا ایویچ، برانکو و حتی کارلوس کی‌روش در سال‌های ابتدایی حضورش. قطعا به این لیست اسامی پرتعداد دیگری را هم می‌توان افزود و فراموش نکنید در آخرین دوره لیگ برتر، اوسمار برزیلی با پرسپولیس قهرمان شد یا همین حالا هم نیمکت تیم‌های صدرنشین جدول در قرق خارجی‌هاست. 
قاعدتا در انتخاب این نفرات باید وسواس بیشتری به خرج داده شود، اما پر شدن جیب عده‌ای سودجو سبب شده تا بازیکن و مربی خارجی بی‌کیفیت در فوتبال ایران به وفور یافت شود. ولی در همین شرایط هم نمی‌توان حضور ناکام‌های پرتعداد را به این ربط داد که راه حضورشان بسته شود. امثال تارتار و حسینی به حضور در تیم‌های بهتر فکر می‌کنند و این بلندپروازی چیز بدی نیست، اما آیا نباید از لحاظ فنی هم خودشان را ثابت کنند؟ مگر امثال فرهاد مجیدی و یحیی گل‌محمدی که با استقلال و پرسپولیس قهرمان ایران شدند، خارجی محسوب می‌شدند یا مردم برابرشان موضع داشتند؟