بزرگنمايي:

بازار آریا - بعد از توقف تلخ استقلال برابر الشرطه عراق در بازی ماقبل پایانی مرحله گروهی لیگ نخبگان آسیا، عملکرد این تیم مورد انتقاد شدید بیش از 50 هزار هواداری قرار گرفت که برای تماشای بازی راهی ورزشگاه آزادی شده بودند. بخشی از انتقادها طبیعتا از سر هیجان و بدون پشتوانه منطقی بود، اما در عین حال دیدگاه‌هایی هم وجود داشت که قابل تامل و تعمق به نظر می‌رسید.
به عنوان مثال مصاحبه‌های منتشر شده از تعدادی از هواداران در مقابل ورزشگاه آزادی نشان می‌دهد آنها رفتار کریم باقری در پرسپولیس را به رخ سهراب بختیاری‌زاده می‌کشند: «ببینید چطور آقای کریم باقری در پرسپولیس حاضر نشد سرمربی دائم باشد و آن‌قدر فشار آورد تا باشگاه دنبال سرمربی خارجی برود. چرا آقای بختیاری‌زاده این کار را نمی‌کند؟ آقا سهراب دنبال این است که خودش سرمربی استقلال باقی بماند، اما با چه رزومه‌ای؟» این به هیچ‌وجه اشاره نابجایی نیست. ادبیات و برخی رفتارهای بختیاری‌زاده نشان می‌دهد او بی‌میل نبوده است دست‌کم تا پایان فصل هدایت استقلال را بر عهده داشته باشد و بختش را در این سمت بیازماید. شاید به همین دلیل هم باشد که با وجود سپری شدن دو هفته از قطع همکاری با پیتسو موسیمانه، باشگاه هنوز باب مذاکره جدی با سرمربیان خارجی را باز نکرده و هیچ خبر خاصی در این مورد منتشر نمی‌شود. به هر حال بختیاری‌زاده هم در شرایط مشابه کریم باقری سرمربیگری استقلال را پذیرفت، اما آن از خودگذشتگی و واقع‌بینی در کارش دیده نمی‌شود.
دوره قبلی که او جای جواد نکونام را گرفت، در حالی که فرصت عقب انداختن بازی با ذوب‌آهن را داشت و منطقا باید این کار را انجام می‌داد و آن بازی را برای سرمربی جدید می‌گذاشت، با وسوسه کسب پیروزی و تثبیت جایگاه خودش، با تعویق بازی مخالفت کرد و تیمش هم 3برصفر باخت! این‌بار هم او در حالی به جای موسیمانه مسوولیت پذیرفته که از ایجاد تغییرات موثر فنی در تیم بعد از تغییر کادرفنی حرف می‌زند و آن‌طور که روشن است، برنامه‌های طولانی‌مدت برای کار در استقلال دارد. در این شرایط، منصفانه باید پرسید آیا سهراب خودش را در قد و قواره‌های این پست می‌بیند؟ راستی چقدر خوب می‌شد اگر استقلال هم یک «کریم باقری» داشت...