بزرگنمايي:

بازار آریا - با نگاهی به شعار سال‌های گذشته، متوجه خلق منظومه‌ای از سوی رهبر انقلاب می‌شویم که درک آن لازمه عمل به شعار «سرمایه گذاری برای تولید» و محقق کردن آن است. - اخبار حوزه امام و رهبری -
با نگاهی گذرا به شعارهای سال که از سوی امام خامنه‌ای رهبر انقلاب اسلامی تعیین شده است، متوجه تولید منظومه‌ای از سوی ایشان خواهیم شد که اجزای این منظومه گاه مستقیم و یا گاه غیر مستقیم تأثیرگذار برهم و متأثر از یکدیگرند.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
اجزای اصلی این منظومه را که به‌طور مستقیم از یکدیگر متأثرند می‌توان شامل مفاهیم و عناصر اقتصادی سه‌گانه تولید، اشتغال و سرمایه‌گذاری دانست.
در نگاه اولیه به ترکیب فوق بدون هیچ تحلیل اقتصادی می‌توان دریافت که هر سه مفهوم وابستگی تمام و کمالی به یکدیگر دارند و فقدان هریک، اسقاط دو مفهوم دیگر را در پی خواهد داشت و فقط تجمیع هر سه عنصر است که می‌تواند «تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه‌ی ایرانی (1391)» را تحقق بخشید و ما را به «ایجاد اشتغال مفید و مولّد (1380)» امیدوار بود.
پس در این رابطه آنچه به عنوان گزاره‌ بدیهی به ذهن متبادر می‌شود این است که فقدان هریک از این عناصر سه‌گانه، خلل و مانعی بر سر راه تحقق شعار امسال یعنی «سرمایه‌گذاری برای تولید» نیز خواهد بود و برای تحقق حداکثری شعار سال 1404 باید به تحقق متناسب و همزمان تمام عناصر و مفاهیم اقتصادی موجود در منظومه شعارهای سال ـ که پیش از این حداقل برای یک سال در فضای اجرای هریک از آنها قرار گرفته‌ایم و تجربه آن را داریم ـ توجه داشته باشیم.
برخی از عناصر غیراقتصادی منظومه شعارهای سال از قبیل: وجدان کار (1373) همت مضاعف و کار مضاعف (1389) جهاد اقتصادی (1390) حماسه اقتصادی (1392) انضباط اقتصادی و مالی، به‌معنی مقابله با ریخت و پاش، زیاده‌روی و اسراف ( 1374) حرکت مردم و مسئولین به سوی اصلاح الگوی مصرف (1388) نهضت خدمت‌رسانی به مردم (1382) پاسخگویی سه قوه به ملت ایران (1383) همبستگی ملی و مشارکت عمومی (1384) اتحاد ملی و انسجام اسلامی (1385) و ... نیز به‌طور غیرمستقیم اما کاملا در تحقق شعار سال مؤثرند که در ادامه نگاه کوتاهی هم به آنها خواهیم داشت.
در مقطع کنونی انقلاب اسلامی، آمریکای مستکبر و متحدانش، بیش از یک دهه است که ملت ایستاده و نفوذناپزیر ایران را بیش از پیش تحت سخت‌ترین هجمه اقتصادی و روانیِ تاریخ استکباریِ خود قرار داده‌اند.
در چنین شرایطی رهبر انقلاب اسلامی هم حکیمانه شعار «سرمایه‌گذاری برای تولید» را تعیین فرموده‌اند که عمدتا معطوف به مشارکت سرمایه‌های مردمی در رونق دادن به تولید است. حالا تصور کنید اگر اقدامات یا اظهاراتی از سوی برخی افراد یا جریان‌های سیاسی نسبت به مردم صورت بگیرد که خدشه‌ای به همبستگی ملی و عدم تحقق مشارکت عمومی برای سرمایه‌گذاری در تولید بزند، چه بر سر اجرای شعار سال که تحقق آن پادزهر دسیسه دشمنان ملت ایران است، خواهد آمد؟
و یا فکرش را بکنید که مردم سرمایه‌هایشان را به میدان بیاورند و به دست کارگزارانی بسپارند که «وجدان کاری» لازم را برای بهره‌برداری خردمندانه از این سرمایه‌ها در مسیر رونق بخشیدن تولید نداشته باشند. در این زمینه باید توجه داشت که متناسب با شرایط جنگ اقتصادی کنونی، تصور از داشتن وجدان کاری فراتر از مفهوم معمول آن است، بدین معنا که وجدان کاری در اینجا به معنای «همت مضاعف و کار مضاعف» است و حرکت بر مدار اقتضائات کشور به واقع «جهاد اقتصادی» دولت و ملت را می‌طلبد، جهادی که منتج به خلق «حماسه‌ی اقتصادی» شود.
مثلا در عصر ظهور، توسعه و پیشرفت خیره‌کننده فناوری‌هایی همچون هوش مصنوعی، در مسیر «رونق تولید (1398)» نمی‌توان از «تولید؛ دانش‌بنیان (1401)» که متّکی به دانش جدید و پیشرفتهای علمی است چشم پوشید و سرمایه‌های مردم را نابخردانه به‌سمتی گسیل داشت که عایدی چندانی در پیشرفت کشور متناسب با آنچه در حال رخ دادن در جهان است ندارد، وگرنه «جهش تولید (1399)» رخ نخواهد داد و بر نیازها و کاستی‌های کشور افزوده خواهد شد. رهبر انقلاب در این‌باره می‌فرمایند: «البته همه‌ی تولیدها اشتغال‌آفرین است منتها بعضی از تولیدها با اینکه سرمایه‌گذاری‌اش انبوه است، اشتغال‌آفرینی‌اش آنچنان نیست، لکن بعضی نه، اشتغال‌آفرین است... اگر چنانچه ما تولید دانش‌بنیان را معیار قرار بدهیم و به دنبال تولیدی برویم که دانش‌بنیان باشد...به نظرم می‌رسد که ما در همه‌ی این هدف‌های اقتصادی‌مان یک تکان خوب، یک حرکت رو به جلوی محسوسی ان‌شاءالله خواهیم داشت.»
گام برداشتن در مسیر رونق تولید به‌شدت و با وسواس تمام نیازمند «انضباط اقتصادی و مالی» است چرا که از طرفی سرمایه‌های مردم امانت در دست دولت است و علاوه بر اینکه رعایت چنین اصلی اقتضای امانت‌داری و عدم رعایت آن برای دولت ضمان‌آور است، فقدان انظباط اقتصادی و مالی و ریخت و پاش در منابع تأمین‌شده از سوی مردم برای تولید، موجب گران تمام شدن پروژه‌ها و هدر رفت سرمایه‌ها خواهد شد.
رهبر انقلاب در تبیین شعار سال 1375 می‌فرمایند: توصیه اوّل من، مبارزه با اسراف و زیاده‌روی و نابود کردن اموال عمومی و اموال شخصی است؛ و در ادامه نیز تصریح می‌کنند که «اموال شخصی هم، به نحوی به اموال عمومی برمی‌گردد.» ایشان در همان سال مبارزه با اسراف را نیازمند «برنامه‌ریزی» و «مسئولان دولتی» را مأمور انجام آن می‌دانند.
البته روی دیگر اسراف نیز به خود مردم و عموما افراد متمکن باز می‌گردد که می‌توانند با مصرف بی‌رویه آنچه با سرمایه‌گذاری مردمی تولید شده است، موجب کمبود مایحتاج عمومی، ایجاد اختلال در مکانیزم عرضه و تقاضای بازار و نهایتا افزایش قیمت‌ها شوند. از این رو اجتناب از زیاده‌روی در مصرف تولیدات نیز همچون دوری از اسراف در استفاده از منابع تولید، ضروری و حیاتی است. در غیر اینصورت هرچقدر هم که منابع به تولید تزریق شود، توسط عده‌ای پولدار، در عرصه مصرف نابود خواهد شد و خیر آن به همه مردم نخواهد رسید.
علاوه بر این، مسئله ناترازی‌ها امروز موضوع اساسی عرصه اقتصادی کشور است که یکی از ارکان رفع و رجوع آن اهتمام همگانی به صرفه‌جویی است. بدین معنا که هرچه هم که در استخراج و تولید نفت و گاز و برق و... سرمایه‌گذاری شود، اسراف می‌تواند تمام آن را خنثی و بی‌اثر کند. رهبر انقلاب در پیام نوروزی سال 1377 می‌فرمایند: «توصیه مهمّ من عبارت است از صرفه‌جویی. دولت هم باید صرفه‌جویی کند؛ ملت هم باید صرفه‌جویی کند. دولت، علاوه بر صرفه‌جویی بایستی راه‌های صرفه‌جویی را هم به مردم تعلیم دهد. تا وقت نگذشته است - تا ماه‌های اوّل سال، سپری نشده است - بایستی فهرستی از انواع صرفه‌جویی‌هایی را که مردم می‌توانند بکنند - در آب، نان، بنزین و در مصارف گوناگون و همه چیزهایی که برای صرف آنها مجبوریم از سرمایه‌های کشور و نفت مصرف کنیم - و راه‌های صرفه‌جویی در آنها را به مردم تعلیم و نشان دهند؛ مردم هم جدّاً سعی کنند که صرفه‌جویی نمایند.»
و ما اکنون در ابتدای سال 1404 یعنی سال «سرمایه‌گذاری برای تولید» علاوه بر جذب سرمایه‌های مردمی، به ارائه چنین لیست صرفه‌جویی‌ای از طرف دولت و رعایت آن از سوی مردم به‌شدت نیازمندیم تا ضمن حفظ سرمایه‌های موجود از هدر رفت سرمایه‌های در راه نیز جلوگیری کنیم.
امروز برنامه‌ریزی دولت برای جذب و هدایت سرمایه‌های مردمی از داخل و خارج کشور در مسیر تولید را می‌توان تعبیر به «نهضت خدمت‌رسانی به مردم (1382)» کرد، خدمتی که عمیق‌تر، ماندگارتر و زودبازده‌تر از سایر خدمات است و رهبر انقلاب آن را مبارزه‌ای بزرگ و سنگین می‌دانند، زیرا خدمت رساندن به عموم مردم با منافع بعضی گروه‌های خاص تضاد پیدا می‌کند و اینجا است که باید با مبارزه و همّت و عزم راسخ وارد میدان شد.
از این رو رونق «تولید نیازمند پشتیبانی‌ها و مانع‌زدایی‌ها (1400)» است و به همین دلیل است که رهبر انقلاب در تبیین شعار سال 1404 نیز فرمودند: «سرمایه‌گذاری عمدتاً از سوی مردم باید انجام بگیرد ــ و دولت شیوه‌های مختلفش را برنامه‌ریزی کند... کار دولت، فراهم کردن زمینه‌ها است، برداشتن موانع تولید است.»
و دست آخر اینکه: آنچه می‌تواند مردم را از به‌کارگیری سرمایه‌هایشان در مسیر صحیح تولید خاطرجمع کند «گزارش دادن و پاسخگویی سه قوه» به‌خصوص قوه مجریه به سرمایه‌گذاران، یعنی مردم است. این مهم نیز در منظومه شعارهای سال وجود دارد، آنجا که رهبر انقلاب می‌فرمایند: «مسئولان باید مردم را در قبال یک گزارش درست و متقن، مختار به قضاوت کنند تا مردم بتوانند کارآمدیِ نظام را به چشم ببینند و نسبت به آن قضاوت نمایند (1382)... دولت خدمتگزار، قوه‌ی قضائیه و مجلس شورای اسلامی به مردم پاسخ دهند که آنچه را که به عنوان شعار کار خود بر زبان آورده‌اند و همچنین آنچه را که مطالبات عمده‌ی رهبری در این سالها بوده است، چگونه تحقق بخشیده‌اند. (1383)»
اعتماد، موتور محرک تحقق شعار «سرمایه‌گذاری در تولید» انتهای پیام/