بزرگنمايي:

بازار آریا - اکونومیست در جلد ویژه‌ اروپای خود، به نوعی«ارث‌سالاری» جدید که در حال شکل‌گیری است، پرداخته است. اکنون، اهمیت ثروت موروثی در کشورهای ثروتمند رو به افزایش بوده و این امر به یک چالش جدی تبدیل شده است.
به گزارش گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد؛ بر اساس سرمقاله این هفته نشریه اکونومیست، در اقتصادهای پیشرفته امسال حدود 6 تریلیون دلار، میزان اموالی است که به افراد مختلف به ارث خواهد رسید. این رقم معادل 10 درصد از تولید ناخالص داخلی است، در حالی ‌که این رقم در اواسط قرن بیستم حدود 5 درصد بود.
امروزه توانایی یک فرد جوان برای خرید خانه و داشتن یک زندگی راحت، به همان اندازه که به موفقیت شغلی او بستگی دارد، به میزان ارثی که دریافت می‌کند نیز، وابسته است.
این تغییر پیامدهای نگران‌کننده‌ای دارد، زیرا این اتفاق نه‌ تنها آرمان شایسته‌سالاری را تهدید می‌کند، بلکه سرمایه‌داری را نیز به خطر می‌اندازد.
بر اساس این گزارش، افزایش ثروت به معنای ارث بیشتر برای نسل «بی» و انتقال آن به نسل‌های بعد است. از آنجا که توزیع ثروت نابرابرتر از درآمد است، نوعی «ارث‌سالاری» جدید در حال شکل‌گیری است و این تغییر را می‌توان در سرنوشت دگرگون‌شده ثروتمندان بزرگ مشاهده کرد.
نکته قابل‌توجه درباره «ارث‌سالاری» این است که فقط به ثروتمندان بزرگ محدود نمی‌شود. وارثان معمولا افرادی هستند که یک خانه معمولی یا عواید حاصل از فروش آن را به ارث می‌برند، نه یک قایق تفریحی مجلل یایک ویلای روستایی بزرگ. در دهه‌های اخیر، ارزش املاک و مستغلات به ‌ویژه در شهرهای گران‌قیمتی مانند لندن، نیویورک و پاریس به ‌شدت افزایش یافته است.
افرادی که پیش از این رونق طولانی‌مدت ملک خریده بودند، سود زیادی کرده و ثروت خود را به وراث خود منتقل می کنند. در نتیجه، بانکداران و وکلای شرکتی اکنون بر سر خرید املاکی رقابت می‌کنند که فی المثل از رانندگان تاکسی درگذشته به‌جا مانده‌اند.
با دور از دسترس شدن مسکن در شهرهایی مانند نیویورک و لندن، درآمدی که در صدک 90 قرار دارد، دیگر برای داشتن سبک زندگی مناسب این صدک کافی نیست و داشتن سرمایه قابل‌توجه نیز ضروری است؛ خواه این سرمایه از طریق ارث باشد، خواه از طریق حمایت مالی والدین.
برای طرفداران بازار آزاد، ظهور «ارث‌سالاری» جدید باید امری بسیارنگران‌کننده باشد. این پدیده، طبقه‌ای از افراد برخوردار از رانت ایجادمی‌کند که با مجموعه‌ای از انگیزه‌های نادرست مواجه هستند. نظام مالیاتی مملو از شکاف‌های قانونی، به ثروتمندان اجازه می‌دهد تا به‌ جای سرمایه‌گذاری در فعالیت‌های مولد، وقت خود را صرف دور زدن قوانین کنند.
علاوه بر این، صاحبان خانه برای حفاظت از دارایی‌ها و املاک خود به جنبش «نه به ساخت‌وساز در حیاط پشتی (NIMBY) »می‌پیوندند و با جلوگیری از ساخت‌و سازمسکن، آن را برای کسانی که خانه‌ای ارث نبرده‌اند، دور از دسترس می‌کنند. از سوی دیگر، نسل جدید برخورداران از رانت که به ارث خود متکی هستند، ممکن است انگیزه کمتری برای فعالیت یا هر نوع نوآوری داشته باشند.
از منظر اکونومیست، نگرانی بزرگ‌تر این است که طبقه‌ای از افراد محروم در حال عقب ماندن و تجربه کردن نوعی حس نارضایتی فزاینده هستند. اگر خرید خانه دشوارتر شود و دستیابی به یک زندگی راحت غیرممکن به نظر برسد، انگیزه جوانان بلندپرواز برای تلاش کردن کاهش می‌یابد. همچنین زمانی که آن‌ها احساس کنند سیستم علیه آن‌ها طراحی شده است، حمایتشان از احزاب سیاسی جریان اصلی ضعیف می‌شود.