بزرگنمايي:

بازار آریا - دنیای اقتصاد : لئوناردو پادوانی را یادتان هست؟ مدافع برزیلی سال‌های نه‌ چندان دور استقلال که این روزها روی ویلچر نشسته و در فراموشی مطلق باشگاه به سر می‌برد و هیچ‌کس حتی سراغی از او نمی‌گیرد. آن روزها همه تقصیرهای آن حادثه به گردن آرمین سهرابیان انداخته شد و اتفاقا دیری نپایید که آرمین هم با بی‌معرفتی و عدم پایبندی باشگاه به وعده‌هایش از تیم جدا شد و به نساجی پیوست! تیمی که اتفاقا کوین یامگا را هم از استقلال گرفت و بر هیچ‌کس پوشیده نیست که قلب جواهر فرانسوی سابق آبی‌ها از دست باشگاه سابقش شکسته است و خودش هم این را صراحتا به زبان آورده.
هرچند آن‌طور که شنیدیم، خوشبختانه بینایی چشم مصدوم کوین هم تا حد خوبی برگشته است و برای او آرزوی سلامتی کامل داریم، اما این‌بار سناریوی کاملا مشابهی برای مهدی مهدی‌پور رخ داد و هافبک موثر آبی‌ها هم از این تیم جدا شد و به نساجی پیوست. مهدی‌پور با انتشار یک‌پست قابل تامل اعتراف کرد که در زمان مصدومیت او، باشگاه هیچ‌گونه همکاری و همدردی با این بازیکن نداشته است. در یک نمای بازتر، نگاهی کلی‌تر به وضعیت خروجی‌های استقلالی نشان می‌دهد مدیران آبی‌ها مطلقا رفتار حرفه‌ای و خوبی را با بازیکنان جداشده خود نداشته‌اند و اغلب بازیکنان به شیوه‌هایی دور از شأن باشگاه از تیم کوچ می‌کنند، به خصوص نفراتی که مصدوم شدند.
نه اینکه فقط استقلالی‌ها در این زمینه مقصر باشند و پیش از این از دیگر باشگاه‌های سرشناس هم شنیده بودیم که شیوه خوبی برای جدایی بازیکنان‌شان اتخاذ نکرده بودند. نفراتی که با هر کیفیتی، روزگاری پیراهن تیم‌شان را به تن کرده و در زمین برای آنها تلاش می‌کردند. یعنی عدم حرفه‌ای‌گری باشگاه‌های ایرانی تنها منوط به عقد قراردادهای عجیب و کیفیت نازل بازی‌ها نیست و در جای جای حرکات و رفتار مدیران، این سطح پایین رفتار و تصمیم‌گیری‌های عجیب رؤیت می‌شود. بازیکن می‌آید، قرارداد می‌بندد و‌ می‌رود و در نهایت تصویر پایانی که باقی می‌ماند، بی‌مهری و بی‌احترامی است.این وسط شاید باشگاه تصور کند که با بی‌معرفتی کردن در حق امثال پادوانی، یامگا، مهدی‌پور و... مثلا زرنگی کرده و هزینه اضافی نپرداخته، اما این بی‌خیالی جز آنکه غیراخلاقی است، حتی از نظر منطقی هم در بلندمدت به ضرر باشگاه تمام می‌شود؛ چرا؟ چون وقتی بازیکن فعلی می‌بیند که بر سر قبلی‌ها چه بلایی آمده، او هم ترجیح می‌دهد همه زور و توانش را برای تیم نگذارد و در بزنگاه‌ها، بیشتر به فکر سلامتی و موقعیت خودش باشد.
بازیکنی که دیده پادوانی به خاطر زدن یک ضربه سر به این روز افتاد و باشگاه حتی حقوق عادی او را هم نمی‌دهد، چرا باید برای زدن یک ضربه سر مهم دیگر در موقعیت مشابه خطر کند؟ فوتبالیستی که می‌بیند اگر رباط صلیبی بدهد یا با مصدومیت سخت مواجه شود، هیچ‌کس حال او را هم نمی‌پرسد و راحت دورش می‌اندازند، طبیعی است که از به کارگیری همه تلاش خود بپرهیزد و مثلا هر زمان که مختصری احساس درد کرد، قید حضور در زمین را بزند. شما فقط فکر می‌کنید که دلجویی کردن از امثال یامگا و پادوانی هزینه بیخودی است؛ پول و توجهی که آنجا صرف می‌شود، در حقیقت ساختن آینده است. دادن اطمینان به بعدی‌ها که ما تا لحظه آخر کنارتان هستیم، کاری که همه جای دنیا می‌کنند و بلافاصله بعد از مصدومیت‌های شدید، قرارداد جدیدی با بازیکنان می‌بندند. حیف اما که ما در ایران مثل همیشه فقط نوک دماغ‌مان را نگاه می‌کنیم.