بزرگنمايي:

بازار آریا - پرسپولیس روز و روزگار خوبی ندارد. تیمی که ابتدای فصل سودای فتح 3، 4 جام را در سر می‌پروراند، در عوض 3، 4 مربی عوض کرد و با اوت شدن از همه جام‌ها، حالا فقط لیگ برتر را برای رقابت در دسترس می‌بیند، هرچند آنجا هم تساوی روز شنبه با آلومینیوم اراک منجر به افزایش فاصله با صدر و رنگ باختن امیدها شد. حالا تراکتور و سپاهان با 44 و 43 امتیاز حساب خودشان را از بقیه جدا کرده‌اند و پرسپولیس 38 امتیازی شانس چندانی برای تکرار عنوان قهرمانی‌اش ندارد.
مهم‌تر از این اعداد البته کیفیت کار سرخ‌پوشان است که اصلا چنگی به دل نمی‌زند. شاید جبران این اختلاف طی 10 هفته آن‌قدرها هم غیرممکن نمی‌بود، اگر پرسپولیس شمایل سال‌های گذشته‌اش را داشت. با این حال تیمی که جلوی ذخیره‌های النصر دفاع می‌کند و در اراک فقط یک ضربه داخل چارچوب دارد، بعید است بتواند رویای دور و دراز قهرمانی را محقق کند.
تیم فعلی پرسپولیس، چنان که همه می‌دانند و بارها هم گفته شده، مملو از بازیکنان معمولی و متوسط است؛ کسانی که خیلی موثر و سرنوشت‌ساز نیستند و در قواره حضور در یک تیم مدعی بین‌المللی به شمار نمی‌آیند. تعدادشان زیاد است؛ برخی کلا از کیفیت لازم بی‌بهره‌اند، برخی دیگر هم زمانی فوتبالیست‌های خوبی بودند، اما پیر و سیر شدند و دیگر آن کارآیی سابق را ندارند. بین همه اینها اما، یک بازیکن هست که فقط 22 سال دارد، مستعد است و هنوز موفقیت خاصی هم در فوتبالش به دست نیاورده که قرار باشد اشباع شود، اما اتفاقا شاید او از همه آن دیگران ناامیدکننده‌تر باشد؛ یاسین سلمانی!
یاسین بهترین و عبرت‌آموزترین مثال است برای اینکه چرا کارآیی و کیفیت بازیکنان را باید در زمین مسابقه ببینیم و نه در فضای مجازی و دنیای رسانه‌ها. او که ابتدای فصل از یک مصدومیت رباط طولانی بازگشته بود، پس از محک خوردن در مسابقات دوستانه پیش‌فصل، به کلی از سوی خوان کارلوس گاریدو، سرمربی سرخ‌پوشان از معادلات فنی کنار گذاشته شد و به نیمکت چسبید. جامعه هواداری اما این تصمیم را بر‌نتافت و شدیدترین اعتراض‌ها را علیه کادرفنی انجام داد. فرقی نداشت پرسپولیس می‌برد یا می‌بازد، خوب بازی می‌کند یا نه، حرف فقط این بود که چرا یاسین در زمین نیست. هر چه گفتیم و نوشتیم که سابقه این بازیکن روشن نیست و سرمربیان قبلی‌اش در سپاهان را هم ناامید کرده، خریدار چندانی پیدا نکرد. گروهی چشم‌بسته شیفته سلمانی شده بودند و سرمربی تیم را به خاطرش له کردند. وضع پرسپولیس به هم ریخت، گاریدو رفت، کریم باقری آمد، چند بازی به سلمانی میدان داد و مایوس شد، حالا هم کارتال آمده و از سر آزمایش یا به اجبار دست‌های خالی، چند مسابقه است که به سلمانی بازی می‌دهد، اما او هر بار ضعیف‌تر از قبل عمل می‌کند، آخرین مرتبه در اراک که یک نیمه نمایش محو و کم‌اثر داشت و وقتی از زمین بیرون رفت، تازه هواداران یک نفس راحت کشیدند!
می‌دانیم که جامعه فراموش‌کار هواداری به این درس‌ها اعتنا نمی‌کند، اما کاش یاد می‌گرفتیم دیگر هشتگ نزنیم، کاش یک درصد احتمال می‌دادیم مربی تیم که هر روز از نزدیک کیفیت کار و سبک زندگی بازیکنان را می‌بیند، آنها را بهتر از ما می‌شناسد. کاش می‌آموختیم به بهانه یک دستمال، قیصریه را به آتش نکشیم. حیف از آن پرسپولیس شاداب اول فصل!