بزرگنمايي:

بازار آریا - نویسنده: Kristin Bain مترجم: زهرا تیرانی کارفرمایان علاقه‌‌‌‌مندند تا نظرات کارکنان خود را بشنوند. کارکنان به دلیل تجربه مستقیم در کارهای روزمره، دیدگاه‌‌‌‌های ارزشمندی دارند که می‌تواند به بهبود خدمات و جلوگیری از مشکلات کمک کند. شنیدن نظرات کارکنانی با پیشینه‌‌‌‌های مختلف، به‌ویژه افرادی با جنسیت، نژاد یا فرهنگ متفاوت، می‌تواند به ارائه ایده‌‌‌‌های متنوع‌‌‌‌تر و بهتری منجر شود.
به عنوان مثال، تحقیقات نشان داده است که تیم‌‌‌‌های نظامی با در نظر گرفتن نظرات اعضای زن تیم در انجام وظایف پیچیده، عملکرد بهتری داشته‌‌‌‌اند. نه‌تنها سازمان‌ها از بیان ایده‌‌‌‌های کارکنان سود می‌‌‌‌برند، بلکه خود کارکنان نیز از این کار بهره‌‌‌‌مند می‌‌‌‌شوند؛ زیرا بیان ایده‌‌‌‌ها می‌تواند موقعیت آنها را ارتقا دهد و آنان را فردی با جایگاه بالاتر جلوه دهد. با توجه به اینکه فرصت ارتقای شغلی برای زنان معمولا کمتر از مردان است، بیان آزادانه‌‌‌‌ نظرات می‌تواند راهی مهم برای کاهش این نابرابری باشد. در واقع، پژوهش‌‌‌‌ها نشان می‌دهند که زنان به طور خاص از بیان ایده‌‌‌‌های خود سود می‌‌‌‌برند.
با این حال، بیان آزادانه‌‌‌‌ نظرات همیشه همراه با ریسک است. ممکن است مدیران یا همکاران احساس کنند که به چالش کشیدن وضعیت موجود، آنها را تهدید می‌کند. علاوه بر این، اگرچه همه کارکنان ممکن است با این ریسک روبه‌‌‌‌رو شوند، اما زنان بیشتر در معرض آن هستند. به دلیل باورهای رایج در مورد نقش‌‌‌‌های جنسیتی، به چالش کشیدن دیگران از سوی زنان ممکن است رفتاری غیرمنتظره و ناهنجار تلقی شود. زنانی که نظرات خود را بیان می‌کنند ممکن است با واکنش منفی جنسیتی روبه‌‌‌‌رو شوند و به دلیل نقض انتظارات جنسیتی، عواقب ناخوشایندی را تجربه کنند. منطقی است که زنان با آگاهی از این خطرات اضافی، ترجیح دهند ایده‌‌‌‌های خود را مطرح نکنند و در نتیجه، سکوت زنان بیش از مردان باشد. با این حال، تحقیقات اندکی به بررسی صحت این پیش‌بینی پرداخته‌‌‌‌اند و نتایج متناقضی داشته‌‌‌‌اند. برای مثال، پژوهش‌‌‌‌ها نشان می‌دهند زنان کمتر از مردان در برابر نقض حقوقشان اعتراض می‌کنند و در صنایع تحت سلطه مردان، نسبت به مردان اعتماد به نفس کمتری برای موفقیت دارند که این امر با پنهان کردن نظراتشان ارتباط دارد.
اما مطالعات دیگری تفاوت جنسیتی در این زمینه را نشان نمی‌‌‌‌دهند و نویسندگان مقاله‌‌‌‌ای که نتایج نظرسنجی ملی مدرسه کرنل در سال 2010 را بررسی کرده‌‌‌‌اند، تفاوت جنسیتی در سکوت را «افسانه‌‌‌‌» می‌‌‌‌دانند. چگونه می‌توان این یافته‌‌‌‌های متناقض را با یکدیگر سازگار کرد؟ تیم تحقیقاتی مدرسه هاروارد، ایده جدیدی را مطرح کرد: رفتار بی‌‌‌‌ادبانه و گستاخانه همکاران ممکن است باعث شود زنان در محیط کار کمتر صحبت کنند. وقتی کارکنان در محیطی قرار می‌‌‌‌گیرند که بی‌‌‌‌ادبی رایج است، احساس می‌کنند که اگر نظرشان را بگویند، ممکن است با واکنش‌‌‌‌های منفی روبه‌‌‌‌رو شوند؛ به‌خصوص اگر زن باشند. به همین دلیل ترجیح می‌دهند ساکت بمانند. در حالی که مردان در چنین شرایطی کمتر نگران این موضوع هستند. ما در دو پژوهش با بیش از 3000 نفر شرکت‌کننده، پیش‌بینی خود را آزمایش کردیم و نتایج آن در مجله اخلاق کسب و کار منتشر شد. همان‌طور که انتظار می‌‌‌‌رفت، هم مردان و هم زنان در محیط‌‌‌‌های کاری با رفتارهای بی‌‌‌‌ادبانه، کمتر مشارکت فعال داشتند. اما نکته جالب اینجاست که زنان بیشتر از مردان نگران عواقب صحبت کردن بودند و به همین دلیل، به‌ویژه در محیط‌‌‌‌هایی که گستاخی در آن عادی است، ترجیح می‌‌‌‌دادند ساکت بمانند. در مقابل، در محیط‌‌‌‌های کاری با رفتارهای مودبانه، زنان به اندازه مردان برای بیان ایده‌‌‌‌های خود احساس راحتی می‌‌‌‌کردند.
مطالعات ما ابتدا آزمایشی را به صورت آنلاین انجام دادیم. در این آزمایش، از شرکت‌کنندگان خواستیم همراه با سه نفر دیگر به نام‌‌‌‌های مایک، لیزا و تی‌‌‌‌ اس، در یک جلسه آنلاین ایده‌‌‌‌پردازی شرکت کنند. تمام پیام‌‌‌‌های مایک، لیزا و تی اس در واقع توسط ما نوشته شده بود. به این ترتیب، ما می‌توانستیم کنترل کنیم که آنها در پاسخ به ایده‌‌‌‌های دیگران، رفتار مودبانه (مثلا: چه خوب، این ایده جالبی است) یا بی‌‌‌‌ادبانه (مثلا: واقعا؟ این کمی مضحک است) داشته باشند. پس از چند دقیقه گفت‌‌‌‌وگو در این گروه، از شرکت‌کنندگان پرسیدیم که اگر بخواهند در آینده با همین گروه کار کنند، آیا تمایل دارند ایده‌‌‌‌های خود را با دیگران در میان بگذارند یا ترجیح می‌دهند ساکت بمانند. به طور کلی، کسانی که در محیط‌‌‌‌های کاری با رفتارهای بی‌‌‌‌ادبانه قرار گرفته بودند، تمایل کمتری نشان می‌‌‌‌دادند که در آینده در آن محیط‌‌‌‌ها مشارکت فعال داشته باشند.
این موضوع در مقایسه با افرادی که در محیط‌‌‌‌های کاری مودبانه حضور داشتند، واضح‌‌‌‌تر بود. اما تاثیر رفتارهای بی‌‌‌‌ادبانه بر زنان و مردان یکسان نبود. در محیط‌‌‌‌های کاری با رفتارهای مودبانه، تفاوت چندانی بین زنان و مردان در میزان مشارکت وجود نداشت، اما در محیط‌‌‌‌های بی‌‌‌‌ادبانه، زنان بیشتر از مردان تمایل داشتند که ساکت بمانند و ایده‌‌‌‌های خود را مطرح نکنند. همچنین متوجه شدیم که زنان نسبت به مردان بیشتر نگران این هستند که اگر رفتارشان در گروه نامناسب ارزیابی شود، مورد قضاوت و انتقاد قرار بگیرند. برای بررسی دقیق‌‌‌‌تر این موضوع، به بررسی احساس امنیت روانی افراد پرداختیم. امنیت روانی به این معنی است که فرد تا چه اندازه نگران عواقب منفی بیان نظرات یا انجام کارهای جدید در گروه است. نتایج نشان داد که نگرانی زنان از قضاوت شدن به دلیل جنسیتشان، تاثیر بسیار بیشتری بر تصمیم‌گیری آنها برای سکوت داشت تا نگرانی کلی از عواقب منفی. این یافته نشان می‌دهد که زنان در محیط‌‌‌‌های کاری با رفتارهای بی‌‌‌‌ادبانه، بیشتر به دلیل ترس از واکنش‌‌‌‌های منفی به دلیل جنسیتشان سکوت می‌کنند و این موضوع ارتباطی به نگرانی عمومی آنها درباره ریسک‌‌‌‌پذیری ندارد.
در پژوهش اول، ما به صورت عمدی محیط کاری را طوری طراحی کردیم که رفتارهای بی‌‌‌‌ادبانه در آن دیده شود و سپس تاثیر این رفتارها را بر مشارکت افراد بررسی کردیم. برای اطمینان از اینکه نتایج ما فقط مختص محیط‌‌‌‌های آزمایشگاهی نیست، در پژوهش دوم، سراغ محیط‌‌‌‌های کاری واقعی رفتیم. ما با کارکنان در صنایع مختلف مانند مالی و آموزشی صحبت کردیم و از آنها پرسیدیم که در محیط کارشان بیشتر با چه گروهی ارتباط دارند. در یک نظرسنجی آنلاین، از شرکت‌کنندگان خواستیم تا میزان بی‌‌‌‌ادبی در گروه کاری خود و همچنین نگرانی‌‌‌‌شان از واکنش‌‌‌‌های منفی به دلیل بیان نظرات متفاوت را ارزیابی کنند. دو هفته بعد، دوباره از آنها پرسیدیم که چقدر از بیان ایده‌‌‌‌های خود در گروه خودداری می‌کنند. برای اطمینان از دقت نتایج، از دو نظرسنجی جداگانه استفاده کردیم. نتایج این پژوهش نیز مانند پژوهش اول نشان داد که بین بی‌‌‌‌ادبی در محیط کار، نگرانی از واکنش‌‌‌‌های منفی و کاهش مشارکت به‌ویژه در بین زنان ارتباط مستقیمی وجود دارد. تحقیقات ما نشان می‌دهد که زنان نسبت به مردان حساسیت بیشتری نسبت به جو محیط کار دارند. رفتارهای بی‌‌‌‌ادبانه در محیط کار، احساس ناامنی را در زنان تقویت می‌کند و باعث می‌شود که آنها کمتر از مردان، ایده‌‌‌‌های خود را مطرح کنند. به عبارت دیگر، کارفرمایان باید بدانند که محیط کاری بی‌‌‌‌ادبانه می‌تواند به طور خاص برای زنان دلهره‌‌‌‌آور باشد و باعث کاهش مشارکت آنها شود.
در نهایت، تحقیقات ما نشان می‌دهد که رویکرد برخی مدیران برای تشویق زنان به بیان نظراتشان، یعنی افزایش اعتماد به نفس آنها، ممکن است همیشه نتیجه‌‌‌‌بخش نباشد. در محیط‌‌‌‌های کاری نابرابر، سکوت کردن زنان بیشتر به شرایط موجود مربوط می‌شود تا به ویژگی‌‌‌‌های شخصیتی آنها. حتی زنان با اعتماد به نفس بالا نیز ممکن است ترجیح دهند ایده‌‌‌‌های خود را مطرح نکنند، زیرا احساس می‌کنند که محیط کار برای آنها مناسب نیست. بنابراین، شرکت‌ها باید به جای تلاش برای تغییر زنان، بر رفع مشکلات مربوط به محیط کار تمرکز کنند. منبع: HBR