بزرگنمايي:

بازار آریا - هفته نامه اکونومیست در تیتر روی جلد این شماره خود آورده است: پس از دهه‌ها، اکنون آمریکا دوباره ریاست‌جمهوری امپریالیستی دارد و دونالد ترامپ، برای اولین بار در بیش از یک قرن، یک رئیس‌جمهور امپریالیست است
به گزارش گروه آنلاین روزنامه اکونومیست در سرمقاله این هفته خود به طرح و بررسی این ایده می‌پردازد که دولت ترامپ، یک ریاست‌جمهوری امپریالیستی است. اجماعی که می گوید آمریکا باید یک ابرقدرت میانه‌رو باشد، از بین رفته است؛ ترامپ می‌خواهد کشور را از قید و بندها، از سیاست‌های صحیح، از بوروکراسی و در برخی موارد حتی از قانون آزاد کند. آنچه باقی می‌ماند خواسته‌ای بغایت قدیمی و در این عصر بسیار جدید است. اکونومیست می‌نویسد امید بر این است که رئیس‌جمهور آمریکا به وعده‌های خود برای کارآمدتر کردن دولت، پویاتر کردن اقتصاد و امن کردن مرزهای آمریکا پایبند بماند، اما چندان دور از ذهن نیست که نتیجه‌ای بسیار بدتر نیز ممکن است در انتظار ایالات متحده باشد.
امروز پیش از هر زمان دیگری سوال جهان این است که دونالد ترامپ چه خواهد کرد؟ کماکان طی یک دهه پس از اینکه او به عنوان نامزد پیشتاز جمهوری‌خواهان معرفی شد، این سوال به قوت خود باقی است. در دورانی پرتنش، ترامپ نشان داده است نبوغ بی‌همتایی برای جلب توجه و برای بازتعریف قدرت ریاست‌جمهوری دارد. مراسم تحلیف دوم او همان جایی برگزار شد که چهار سال پیش حامیانش به افسران پلیس مشت زده بودند. قدرتی که او برای عفو کردن شورشیان 20 ژانویه از آن استفاده کرد، در ابتدا برای متحد کردن ملت ذیل عفو مخالفان سیاسی طراحی شده بود، نه حامیان رئیس‌جمهور یا اعضای خانواده رئیس‌جمهور سابق. اما آن رویه بود، نه قانون و با حضورترامپ در قدرت، رویه‌ها تمام شده‌اند.
ترامپ هنوز توسط برخی از کهن‌ترین نهادهای آمریکا، از جمله فدرالیسم و دادگاه‌ها محدود است اما تا به اینجا نیز بسیاری از نهادهای جدید را کنار گذاشته است. اصلاحات حکومتی پس از واترگیت دیگر اعمال نمی‌شوند. ترامپ می‌خواهد آمریکا را از قید و بندها، از سیاست‌های صحیح، از بوروکراسی و در برخی موارد حتی از قانون آزاد کند. آنچه باقی مانده است ایده‌ای قدیمی ولی در موقعیتی جدید است، به مثابه به‌کارگیری ایدئولوژی دوران راه‌آهن با جاه‌طلبی برای برافراشتن پرچم بر مریخ.
ترامپ در سخنرانی تحلیف در باره کانال پاناما گفت. او گفت می‌خواهد آمریکا ملتی در حال رشد باشد، همچنین افزود که رشد کشور ثروت آن را افزایش می‌دهد و بر قلمرو آن می‌افزاید. حتی اگر علاقه ترامپ به کشورگشایی ایده‌ای زودگذر باشد، اما رؤسای جمهور یک قرن است که دیگر این‌گونه سخن نمی‌گویند. تنها یکی از پیشینیان او، ویلیام مک‌کینلی بود که در سخنرانی‌هایش می‌شد گزاره‌هایی از این دست پیدا کرد که آن هم به 1897 برمی‌گردد.
مک‌کینلی یک امپریالیست بود که هاوایی، گوام، فیلیپین و پورتوریکو را به قلمرو آمریکا اضافه کرد، از قضا مک‌کینلی هم ایده‌ اعمال تعرفه را دوست داشت؛ او قبل از اینکه رئیس‌جمهور شود، کنگره را تحت فشار گذاشت تا لایحه‌ای برای افزایش تعرفه‌ها به 50 درصد تصویب کند، که حتی از برنامه‌های«مبهم» ترامپ هم فراتر می‌رود. او نیز توسط غول‌های تجاری آن زمان مانند جی.پی. مورگان و جان دی. راکفلر حمایت می‌شد که در حدود 8 میلیون دلار به کمپین انتخاباتی او کمک کردند.
اکونومیست می‌نویسد ترامپ در میل به گسترش قدرت اجرایی نیز بی‌نظیر نیست، بسیاری از رؤسای جمهور جاه‌طلب این کار را کرده‌اند. البته این به آن معنا نیست که او در جاه‌طلبی حتما موفق خواهد شد. دادگستری تنها مانع او برای رسیدن به خواسته‌هایش نیست، ایالت‌ها و شهرهایی که توسط دموکرات‌ها اداره می‌شوند نیز، مقاومت خواهند کرد. ترامپ برای برقراری نظم موردعلاقه خود باید با تفرقه‌ها در تیم خود و با واقعیت مواجه شود.
آنچه عیان است، ترامپ در فروریختن نظم قدیمی ماهر ظاهر شده است، اما نامشخص است که چه چیزی جایگزین آن خواهد شد. امید بر این است که او به وعده‌های خود برای کارآمدتر کردن دولت، پویاتر کردن اقتصاد و امن کردن مرزهای آمریکا پایبند بماند؛ اما نتیجه‌ای بسیار بدتر نیز ممکن است.//