بزرگنمايي:

بازار آریا - دنیای اقتصاد : استقلال و النصر در بازی رفت مرحله یک‌‌‌هشتم نهایی لیگ نخبگان آسیا در ورزشگاه آزادی و در حضور پرشور تماشاگران ایرانی به تساوی بدون گل رضایت دادند تا تکلیف صعود آنها به مسابقه دوشنبه آینده در ریاض عربستان کشیده شود. بازی خوبی بود. هر دو تیم موقعیت‌‌‌هایی برای گلزنی داشتند و استقلال هم در مجموع فوتبال آبرومندانه‌‌‌ای بازی کرد. مسائل فنی و فوتبالی این بازی در جای خودش قابل بحث است و سوژه این مطلب نیست.
اینجا می‌خواهیم بر سر کشمکش‌‌‌های زرد و زاری حرف بزنیم که طی روزهای اخیر و به ویژه پس از مسابقه استقلال و النصر بین هواداران سرخابی در گرفته است. حتی خود ما هم موقع نوشتن این مطلب، از بازگویی بعضی چیزها خجالت می‌‌‌کشیم، اما درمان بدون دست زدن به زخم ممکن نیست.
مساوی ما ارزشمندتر بود!
بعد از دعوا سر اینکه باخت 3برصفر استقلال به الهلال آبرومندانه‌‌‌تر بود یا شکست 4بریک پرسپولیس برابر این تیم، حالا وارد فاز جدیدی از کری‌‌‌خوانی شده‌‌‌ایم؛ اینکه مساوی صفر-صفر پرسپولیس برابر النصر قابل دفاع‌‌‌تر است یا نتیجه مشابه استقلال برابر همین حریف عربستانی؟! النصری‌‌‌ها طی کمتر از یک ماه، دو بار به ورزشگاه آزادی آمده‌‌‌اند و دو تساوی بدون گل از سرخابی‌‌‌ها گرفته‌‌‌اند. حالا در فضای مجازی جنگ است که کدام یکی از اینها ارزشمندتر بوده؛ قرمزها آمار بازی خودشان را با آمار مسابقه استقلال مقایسه می‌‌‌کنند و می‌گویند ما بهتر بودیم، آبی‌‌‌ها اما عقیده دارند آن بازی برای النصر تشریفاتی بود و نتیجه‌‌‌ای که خودشان گرفته‌‌‌اند بهتر است. می‌‌‌بینید؟ کار قطب‌‌‌‎های سنتی فوتبال ایران که خودشان را توفان سرخ آسیا یا متخصصان قاره کهن می‌‌‌خوانند، به جایی رسیده که پز صفر-صفر کردن خودشان با تیم ناقص عربستانی، آن هم جلوی ده‌ها هزار تماشاگر را می‌دهند. آفرین، آفرین!
النصر جلوی ما کامل‌‌‌تر بود!
یک دعوای دیگر سر این است که النصر برابر کدام‌‌‌یک از دو تیم سرخابی غایبان بیشتری داشت؟! ببینید تیم عربستانی چقدر کامل و پرستاره بسته شده که تعداد غایبانش، ملاک جر و بحث پرهوادارترین تیم‌‌‌های ماست! به هر حال زردها که در بازی با پرسپولیس نیازی به نتیجه نداشتند، تقریبا از تیم دوم‌‌‌شان استفاده کردند، اما جلوی استقلال هم خیلی ستاره نداشتند. غیر از کریس رونالدو که به دلایل مبهم نیامد، نفراتی همچون آیمریک لاپورته، علی لاجامی و عبدالرحمن غریب هم در آزادی به میدان نرفتند که احتمالا بیشتر آنها به بازی برگشت خواهند رسید.
تماشاگران ما بیشتر بود!
این هم یک بحث سخیف دیگر. بعد از بازی استقلال، گوینده ورزشگاه تعداد تماشاگران حاضر را 75130 نفر عنوان کرد، در حالی که کلا کمتر از 40 هزار بلیت فروخته شده بود و روشن نیست چه کسی تا آن 130 نفر آخر را هم شمرده! به علاوه بخش قابل توجهی از سکوهای پشت دو دروازه در حال بازسازی هستند و این مقدار باید از گنجایش 78 هزار نفری آزادی کاسته شود. روشن است که این آمار دقیق نبود و حالا جنگ زشتی درگرفته که مثلا چرا تعداد تماشاگران پرسپولیس در بازی با النصر، کمتر از این عدد اعلام شد! آقا رها کنید؛ هر رقمی که در این فضا گفته شود، از بیخ و بن تخیلی است. سر چی به جان هم افتادید؟
تلویزیون صدای ما را می‌‌‌بست!
زشت است، واقعا زشت است، اما دامنه جدل‌های سطح پایین حتی به اینجا کشیده که نوع تصویربرداری تلویزیون و شدت پخش صدای ورزشگاه در مسابقات پرسپولیس با استقلال چقدر فرق دارد! رسیده‌‌‌ایم به جایی که اینها می‌گویند موقع شعارهای ما صدای ورزشگاه کم می‌شود و آنها می‌گویند وقتی ما استادیوم را پر می‌‌‌کنیم، تلویزیون نماهای باز کمتری می‌دهد! کاش می‌شد این دو باشگاه مثل همه جای دنیا ورزشگاه اختصاصی داشتند و تلویزیون خصوصی هم داشتیم تا این همه سوءتفاهم زننده به وجود نیاید. خسته شدیم به خدا.
کار بازیکن شما زشت‌‌‌تر بود!
بعد از شکست پرسپولیس برابر الهلال، سردار دورسون، مهاجم جدید سرخ‌پوشان پیراهن مالکوم، ستاره تیم رقیب را گرفت که کلی سرو صدا به پا کرد و مخصوصا با توجه به نتیجه مسابقه، مورد سرزنش قرار گرفت. بعد از تساوی استقلال با النصر هم جوئل کوجو، مهاجم آبی‌‌‌ها تا رختکن تیم حریف رفت و پیراهن سادیو مانه را گرفت که جنجال مشابهی راه انداخت. دعوای کریه بعدی سر این است که کار بازیکن پرسپولیس بدتر بود یا استقلال؟ البته که بعضی‌‌‌ها هم می‌گویند تبادل پیراهن در فوتبال دنیا کاملا عادی است و نباید سخت گرفت. فقط کاش به جای عربستانی‌‌‌ها، ما ستارگان بین‌المللی مطرحی داشتیم که بازیکنان رقیب برای گرفتن پیراهنشان تقلا کنند. حتی رویای آن هم حالا فرسنگ‌‌‌ها دور از دسترس است. بی‌‌‌خیال!