بازار آریا - دنیای
اقتصاد : نتایج ضعیفی که این اواخر
پرسپولیس به دست آورده، باشگاه را در مسیر دگرگونی‌های بنیادین قرار داده است. رضا درویش که به عنوان مدیرعامل بیشترین فشار را تحمل می‌کرد رسما استعفا داد و به احتمال فراوان، چنین عملکردی باعث وقوع یک زلزله در لیست بازیکنان هم خواهد شد. با همه اینها، چهره یک نفر در غبار است و شاید بخش بزرگی از افکار عمومی تکلیف‌شان را با او ندانند؛ اسماعیل کارتال.
ماه‌عسلی که زود تمام شد
سرمربی ترکیه‌ای
پرسپولیس که از میانه‌های فصل روی نیمکت این تیم نشست، آن اوایل عملکرد خوبی داشت و محبوبیت قابل اعتنایی هم بین هواداران به دست آورد. پیروزی در دربی تهران و ارائه چند نمایش خوب دیگر، چنان تماشاگران را به وجد آورده بود که آنها شعار مورد علاقه کارتال در ترکیه را تکرار می‌کردند و مربی 63 ساله هم با احساسات شدید پاسخ می‌داد. عمر آن ماه‌عسل، اما چندان دراز نبود و
پرسپولیس این طرف سال تبدیل به یک تیم دیگر شد؛ مجموعه‌ای بیمار و بحران‌زده که تا کنون هیچ نمایش قابل دفاعی نداشته است.
فوتبالی که
پرسپولیس در جریان شکست اخیر برابر سپاهان بازی کرد، به معنای واقعی کلمه «اسفبار» بود. از بین چهار باخت این فصل سرخ‌پوشان مقابل سپاهان، صادقانه باید گفت همین یکی از نظر فنی کاملا به‌حق بود که حالا به اسم کارتال نوشته شده است. گرچه اسماعیل همچنان موافقان پرشماری دارد، اما این روند کم‌کم باعث شده شک و تردیدهایی در مورد او به وجود بیاید و این صدا هم بلند شود که فرصت دادن به این مربی، ریسک سوزاندن فصل بعد را هم در دل دارد. آیا چنین است؟ هیچ‌کس با قاطعیت نمی‌تواند پاسخ بدهد، اما اگر قرار باشد فقط به یک پیش‌نیاز ضروری برای موفقیت کارتال اشاره کنیم، باید از «اقتدار» حرف بزنیم.
بی‌رحمانه اصلاح کن!
بعد از حضور کارتال در پرسپولیس، با توجه به کاراکتر و کاریزمای این مربی، خیلی‌ها از او به عنوان برانکوی دوم باشگاه یاد کردند و حدس زدند مربی ترکیه‌ای بتواند همان رنسانس را در اردوگاه سرخ‌پوشان تکرار کند. روشن است که بن‌مایه و شرط اول ایجاد چنین تحولی، دانش فنی است.
در این مورد زمان باید قضاوت کند، اما فعلا فرض می‌گیریم کسی که با فنرباغچه در یک فصل از سوپرلیگ ترکیه 99 امتیاز به دست آورده، آن‌قدر بضاعت فنی دارد که گلیم
پرسپولیس را از آب بیرون بکشد. در این شرایط، سر و کله شرط مهم دوم که همان صلابت و اقتدار است پیدا می‌شود. حقیقت آن است که برانکو در وضع بسیار بدتری
پرسپولیس را تحویل گرفت، اما از روز اول به هیچ‌کس باج نداد و میخش را محکم کوبید. نخستین قربانی او، یکی از محبوب‌ترین ستارگان تیم بود؛ پیام صادقیان. گفته می‌شود یکی از مهم‌ترین دلایل اخراج صادقیان از
پرسپولیس این بود که یک بار با کریم باقری بد حرف زده بود. بعدتر هم صابون نظم و دیسیپلین برانکو به تن ستارگان نامدار دیگری همچون رامین رضاییان و محسن مسلمان خورد.
نتیجه این رویکرد برانکو، ساختن تیمی بود که سال‌ها با کمترین حاشیه در مسیر موفقیت پیش رفت. امروز هم شواهد حاکی از چند پارگی
پرسپولیس است و کارتال باید همان رویه را در پیش بگیرد. برخی شایعات در مورد اینکه تعدادی از بازیکنان برای خودشان باند و دسته تشکیل داده‌اند و در رختکن حکمرانی می‌کنند، به هیچ‌وجه برازنده
پرسپولیس نیست و نشانه خوبی هم برای آینده این باشگاه به شمار نمی‌آید. بنابراین یا اسماعیل کارتال بی‌رحمانه دست به اصلاح‌گری می‌زند، یا یک ناکامی بزرگ در کارنامه خودش و
پرسپولیس به ثبت می‌رسد. راه دیگری نیست.