بازار آریا - دنیای
اقتصاد - مرتضی پیچکا : غلامحسین پیروانی، سرمربی دوست‌داشتنی سال‌های قبل فوتبال
ایران که با ترکیب ارزان‌قیمت فجرسپاسی تبدیل به لقمه گلوگیر تیم‌های بزرگ شده بود، یک نقل‌قول دوست‌داشتنی و آغشته به لهجه شیرازی داشت که هنگام بازی برابر سرخابی‌ها به کار می‌برد: «ما با تفنگ بادی رفتیم به جنگ ژ3!» شاید این جمله که در دایره‌المعارف فوتبال
ایران جای باز کرد، این روزها از قول همان سرخابی‌ها برابر رقبای عربستانی صدق کند. با این تفاوت که
پرسپولیس در ریاض حتی همان تفنگ بادی هم نداشت و فقط روی دل‌رحمی حریف حساب باز کرده بود!
یک مضحکه بزرگ
شکست سنگین
پرسپولیس برابر الهلال میلیون‌ها هوادار این تیم را غمگین کرد و به شکل طعنه‌آمیزی باعث شادی میلیون‌ها مخالفش شد. نکته حزن‌آمیز قضیه همین‌جاست که بازیکنان الهلال در سال‌های اخیر بزرگ‌ترین شادی دسته‌جمعی طرفداران فوتبال در
ایران را رقم زده و فوتبالی‌ها ممنون آنها هستند؛ بی‌آنکه خودشان در جریان باشند! آنها یک روز با برد برابر
استقلال در یک دیدار کاملا یک طرفه، باعث شادی پرسپولیسی‌ها و کری‌شان با هواداران آبی می‌شوند و دفعه بعد با گلباران تیم قرمز رنگ، روان استقلالی‌ها را شاد می‌کنند. توجه کنید در تمام این شادی‌های دسته‌جمعی و هلهله و کل‌کل، بازیکنان ایرانی هیچ نقشی ندارند و تنها دستاورد سرخابی‌ها شده بازی برابر الهلال که کدام یکی بدتر می‌بازد. فراموش هم نکنید رقیب سعودی هر 10 مسابقه اخیرش برابر تیم‌های ایرانی را با برد پشت سر گذاشته و این پیروزی‌ها جملگی با اختلاف گل بالا به دست آمده است.
پول کافی نیست
بله؛ کسی انتظار ندارد
پرسپولیس با ارزش کلی 15 میلیون
یورو برابر رقیب 178 میلیونی قد علم کند، اما تصور نکنید اگر بودجه آنها در اختیار تیم‌های ایرانی بود هم ما شانس زیادی برای رقابت داشتیم. در فوتبالی که 47 میلیارد تومان فقط برای رضایت‌نامه یک مدافع هزینه می‌شود که در نیم فصل از تیم جدا شود، داشتن بودجه ملاک موفقیت نیست. کما اینکه ما در کشور ثروتمندی زندگی می‌کنیم که سرانه درآمدی مردمش هم پایین است و تازه فوتبالی‌ها جزو خوشبخت‌ترین اقشار آن هستند. اینجا هنوز استادیومی که بیش از نیم قرن از افتتاح آن گذشته، فخر رویدادهای ورزشی است و با وجود هزینه سنگین دو هزار میلیارد تومانی برای بازسازی‌اش، هنوز قابلیت استفاده مداوم و با تمام ظرفیت را ندارد. یعنی جلوتر از پول، نحوه استفاده از آن باید به مدیران ایرانی تدریس شود.
صعود برای چه؟
اگر فضای هواداری
استقلال و
پرسپولیس در مدت اخیر را رصد کنید، متوجه می‌شوید کار به جایی رسیده که برخی از آنها برای عدم صعود تیم محبوبشان دعا می‌کنند! استدلال آنها در این زمینه هم منطقی است؛ صعود به مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ نخبگان به هر قیمتی و در رده‌های پایین، موجب رویارویی دوباره برابر رقبای مسلح عربستانی می‌شود و این‌بار به جای یک بازی، در دو بازی رفت‌وبرگشت باید با این کابوس کنار بیاییم.
درآمد آن را هم رها کنید که احتمالا نصیب شیادانی مثل پیتسو موسیمانه می‌شود! به همین دلیل هم خیلی‌ها ترجیح می‌دهند کار
استقلال و
پرسپولیس در همین مرحله تمام شود شاید دری به تخته خورد و سال بعد سعودی‌ها ضعیف‌تر شدند نه اینکه امید به قوی‌تر شدن نمایندگان
ایران داشته باشیم.
فاصله فوتبال ما با عربستان نه در زمین بازی که از همان رنگ و لعاب استادیوم‌ها و نحوه تصویربرداری
تلویزیون و اشتیاق ستاره‌ها برای حضور در این کشور هویداست. این یک واقعیت محض است و نه خود تحقیری که لازم نیست حتما پای به مسابقه بگذاریم تا متوجه شویم چقدر برای رسیدن به سطح فوتبال آنها فاصله داریم؛ ما قبل از لمس زمین چمن، با 3 گل عقب هستیم!