بازار آریا - دیوید لینچ سینماگر آمریکایی در 78 سالگی درگذشت.
به گزارش گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد، او چندی پیش گفته بود که مدت هاست به دلیل سیگار کشیدن دچار بیماری آمفیزم شده و ناخواسته
خانه نشین است. لینچ می‌گفت این بیماری ریوی باعث شده نتواند راه برود و بعید است که دوباره کارگردانی کند و اگر قرار باشد فیلمی بسازد از راه دور این کار را انجام خواهد داد. دیوید لینچ در 20 ژانویه 1946 در شهر میسول، مونتانا به دنیا آمد و در جوانی به هنر و خلاقیت علاقه‌مند شد.او پس از تحصیل در مدرسه هنر، به سینما روی آورد و با ساخت فیلم‌هایی که ترکیبی از رویا، واقعیت و نابهنجاری بودند، سبک خاص خود را در دنیای سینما معرفی کرد. لینچ تحصیلات خود را در مدرسه هنر و طراحی میشیگان و سپس در مؤسسه فیلم
آمریکا در لس آنجلس ادامه داد. اولین تجربه‌های او در سینما با ساخت فیلم‌های کوتاه آغاز شد.
لینچ در سال 1977 اولین فیلم بلندش به نام «کله پاک کن» را ساخت که توجه هالیوود و جهان را جلب کرد و سپس از سوی شرکت تولید فیلم مل بروکس استخدام شد تا فیلم «مرد فیل‌نما» را بنویسد و کارگردانی کند. این درام تأثیرگذار درباره یک فرد عجیب و تغییر شکل یافته در انگلستان ویکتوریایی بود که در اسکار درخشید و در 8 رشته نامزد شد و جایزه بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه اقتباسی را برایش به ارمغان آورد.
فیلم های «دیوید لینچ: مرد شیطان»، «آزمایش دیوید لینچ: آبی عمیق» و «آبی عمیق» آثار مهمش در دهه 80 به حساب می‌آیند که توانستند لینچ را به عنوان یکی از کارگردانان پیشرو به تثبیت برسانند. او سال 1990 با سریال «تویین پیکز» انقلابی در
تلویزیون ایجاد کرد و بعد از آن فیلم «در قلب وحشی» را ساخت و نخل طلای کن را گرفت. سال 2001 با فیلم «جاده مالهالند» به شدت درخشید. «امپراتوری درون» آخرین فیلم بلند اوست که در سال 2006 به نمایش در آمد که باز هم مورد توجه قرار گرفت. او در سال 2006 شیر طلایی افتخاری برای یک عمر دستاورد هنری و در سال 2019 جایزه افتخاری اسکار را دریافت کرد. «بزرگراه گمشده» نیز از جمله فیلم‌های مهم او به شمار می‌آید.
فیلم‌های او پر از نمادهایی است که اغلب معانی چند لایه دارند و تفسیر آن‌ها به عهده بیننده گذاشته می‌شود. لینچ با استفاده از نورپردازی خاص، موسیقی متن وهم‌آور و جلوه‌های ویژه، فضایی پر از اضطراب و تنش ایجاد می‌کند. اغلب فیلم‌های این کارگردان صاحب سبک خطوط داستانی متعددی دارند و پایان‌های باز آن‌ها مخاطب را به تفکر وادار می‌کند؛ او در این کار از شخصیت‌های پیچیده بهره می‌برد و در بسیاری مواقع کاراکترها اختلالات روانی دارند و به دنبال یافتن هویت خود هستند.
سینمای لینچ تجربه‌ای است که مخاطب را به چالش می‌کشد و به او اجازه می‌دهد تا دنیای خود را در دل فیلم بسازد. او با استفاده از زبان سینما، به ما نشان می‌دهد که واقعیت چیزی فراتر از آنچه که می‌بینیم است. لینچ مرز بین واقعیت و رویا را محو می‌کند و دنیایی خلق می‌کند که قوانین منطقی در آن کار نمی‌کند. خود او در مصاحبه‌ای گفته بود: «رویاها، منبع اصلی الهام من هستند. وقتی خواب می‌بینم، به دنیایی می‌روم که در آن همه چیز ممکن است. در رویاها، منطق معمول کار نمی‌کند و می‌توانم هر چیزی را تصور کنم. وقتی از خواب بیدار می‌شوم، سعی می‌کنم این تصاویر و احساسات را در فیلم‌هایم به تصویر بکشم.»
بازتاب‌ها
مرگ دیوید لینچ با واکنش گسترده سینماگران نامدار دنیا روبرو شد.انستیتوی فیلم
آمریکا که لینچ در سال 1970 از آن فارغ‌التحصیل شد، در بیانیه‌ای او را «یک اصالت آمریکایی» خواند و به تأثیر ماندگار او بر سینما اشاره کرد.
استیون اسپیلبرگ در بیانیه‌ای گفت: «من عاشق فیلم‌های دیوید بودم. «مخمل آبی»، «جاده مالهالند» و«مرد فیل‌نما»، او را به‌عنوان یک خیال‌پرداز منحصر به فرد و خلاق معرفی کردند که فیلم‌هایش حس منحصر به فرد بودن داشتند. دیوید وقتی نقش جان فورد را در فیلم «فبلمن‌ها» بازی کرد، در نقش یکی از قهرمانان بازی بود.این یک تجربه سوررئال بود و شبیه صحنه‌ای از یکی از فیلم‌های خودش به نظر می‌رسید. جهان دلتنگ چنین صدای اصیل و بی‌همتایی خواهد شد. فیلم‌هایش تاکنون آزمایش زمان را پشت سر گذاشته‌اند و همیشه نیز این‌گونه خواهد بود.»
جین شونبران، کارگردان نیز نوشت: «مانند کافکا و بیکن، او زندگی‌اش را وقف باز کردن دریچه‌ای به جهان دیگری کرد.»
نیکلاس کیج هم درباره دیوید لینچ گفت: «او یک نابغه بی‌همتا در سینما و یکی از بزرگ‌ترین هنرمندان این دوران یا هر زمان دیگری بود. او شجاع، درخشان و یک فرد نوآور با حس شوخ‌طبعی بود و هیچ‌وقت در هیچ پروژه‌ای به اندازه کار با دیوید لینچ لذت نبردم. او همیشه همانند طلای ناب باقی خواهد ماند.»
لسلی لینکا گلتر، رئیس اتحادیه کارگردانان، گفت: «هیچ‌کس شبیه دیوید نیست. او از دل و جان یک نابغه بصری بود که قصه‌گویی تصویری را در سینما و
تلویزیون به سطحی جدید ارتقا داد.»//