چاپ

بازار آریا - دنیای‌اقتصاد : یک‌بار دیگر پنجره نقل و انتقالات باز شد و مشتی اسامی قدیمی و همیشگی به استقلال لینک شدند. نفراتی که طی سال‌های اخیر از این تیم جدا شده‌اند و غالبا در کشورهای خارجی مشغول بازی هستند؛ اما هربار طرفداران برای بازگشت آنها لحظه شماری می‌کنند و هر مدیری هم که سر کار باشد، پروسه خسته‌کننده بازگرداندن را استارت می‌زند تا پیش طرفداران محبوب شود. اما واقعا هیچ بازیکن دیگری وجود ندارد که به‌کار استقلال بیاید؟ اصلا کشف چنین استعدادهایی چقدر هزینه‌بر است که باشگاه‌های ایرانی آن را انجام نمی‌دهند؟
امثال امید ابراهیمی و مامه تیام در انتهای دوران بازی‌شان قرار دارند؛ اما هنوز صحبت از علاقه استقلال برای جذب آنها شنیده می‌شود. از طرفی نفراتی مثل مجید حسینی و علی کریمی هم هستند که با وجود ترک تیم در دوران اوج حرفه‌ای‌شان، هنوز هم هواخواهان زیادی برای بازگرداندنشان وجود دارند. از نفرات جوان‌تری مثل مهدی قائدی، محمد محبی و ‌اللهیار صیادمنش هم به سادگی نگذرید که با توجه به فرم خوب و سن و سالشان، هنوز هم رویای استقلالی‌ها دیدن دوباره آنها در پیراهن آبی است. تا جایی که دو فصل قبل مدیریت وقت استقلال برای حضور فقط یک فصل قرضی قائدی، تقریبا نیمی از پولی را که برای فروش او به باشگاه شباب الاهلی دریافت کرده بود، هزینه کرد! چرخه معیوب استعدادیابی در فوتبال ایران سبب شده است روند معرفی بازیکنان مستعد متوقف شود و باشگاه‌ها مدام به فکر برگرداندن مهره‌های قدیمی باشند. این در حالی است که کسی مثل قائدی از لیگ یک و مثلا مجید حسینی از آکادمی به ترکیب اصلی استقلال رسیدند؛ ولی آبی‌ها حتی از متدی که جواب داده، استفاده نمی‌کنند و مدام دنبال خاطره بازی هستند.
به نظر شما اعتماد به جوانان تیم‌های پایه و کشف استعدادهایی (مثل صیادمنش) که در تیم‌های نه چندان مطرح می‌درخشند، هزینه و وقت بیشتری می‌طلبد یا جذب بازیکنانی که تا وقتی توان بازی در خارج از کشور را داشته باشند، فقط برای استراحت به ایران برمی‌گردند؟