چاپ

بازار آریا - جواد حیدریان در گفت‌وگو و مشورت با محمد درویش، کنشگر برجسته محیط ‌زیست، این پرسش را مطرح کرده که چرا سیاست‌گذار درباره بحران‌های محیط زیست سکوت کرده است؟
به گزارش گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد ؛ ایران وضعیت شکننده‌ای از منظر مدیریت سرزمین دارد. آب نیست و خشکسالی نفس رودها و دریاچه‌ها را به شماره انداخته است.
سفره‌های زیرزمینی دشت‌ها ته کشیده و تغییرات اقلیمی شرایط را برای سرزمین ایران و البته بسیاری از دیگر مناطق جهان غیرقابل پیش‌بینی کرده است.
اما آنچه ایران را بیش از دیگر مناطق سرزمینی در معرض خطر قرار می‌دهد، نه‌فقط بحران آب و محیط ‌زیست بلکه رویه‌های مرتبط با توسعه و سیاست‌گذاری پیرامون محیط ‌زیست و منابع طبیعی است که اکنون خود را در قالب انواع ناترازی‌ها نشان می‌‌دهد.
برخی از منتقدان ساختار مدیریتی کشور، این شیوه سیاست‌گذاری را هنر ویرانی سرزمین نام‌گذاری کرده‌اند.
معاون اول رئیس‌جمهوری اخیراً سخنان مهمی در زمینه بحران‌های زیست‌محیطی مطرح کرده است. محمدرضا عارف گفته: «بحران جدی آینده ما «آب» است. گاز نباشد می‌توانیم لباس بیشتر بپوشیم اما آب نباشد می‌خواهیم چه کنیم؟
مدت‌هاست که درباره بحران‌های زیست‌محیطی از جمله آلودگی هوا، فرونشست زمین و از همه اینها مهم‌تر بحران آب در کشور هشدار داده می‌شود اما به نظر می‌رسد نمایندگان مجلس و تصمیم‌گیران کشور به قدری گرفتار امور روزمره اند که تا امروز واکنش چندانی به این بحران در اسناد رسمی و تصمیم‌گیری ها دیده نمی شود‌.
اقتصاد محیط ‌زیستی اکنون یک واقعیت روشن در امر سیاست‌گذاری در جهان است.
اعمال سیاست‌های اقتصادی که رفتارهای سازگار با محیط ‌زیست را تشویق کنند، در دستور کار دولت‌هاست. نکته دیگر مرتبط با آموزش و فرهنگ‌سازی است.
آگاه‌سازی عمومی درباره اهمیت محیط ‌زیست و روش‌های حفاظت از آن امری ضروری است.
دلایل متعددی می‌تواند پشت سکوت یا کم‌کاری در سیاست‌گذاری محیط ‌زیست ایران باشد.
اولویت‌گذاری های نادرست، از اشتباهات جبران ناپذیر نظام حکمرانی در این زمینه است.
به نظر می‌رسد مسائل سیاسی و روزمره بر موضوعات زیست‌محیطی اولویت دارند.
از سویی فقدان دانش یا آگاهی در ذهنیت مدیران کشور در حوزه محیط ‌زیست وجود دارد.
محمد درویش، کنشگر و متخصص محیط ‌زیست به تجارت فردا می‌گوید: در حقیقت عالی‌ترین مقامات ایران به این نتیجه رسیده‌اند که برای حل بحران آب باید به سندی به نام سند ملی امنیت غذایی ایران تن دهیم.
این سند ابلاغ شد و قرار بود امسال گزارش عملکرد اجرای یک‌ساله آن اعلام شود. اما به نظر می‌رسد این سند بدون اجرا در دولت جدید باقی مانده است.
آقای عارف که معاون اول رئیس‌جمهوری است یکی از مهم‌ترین وظایفی که بر عهده دارد، این است که برآیند اجرای سند را مورد بررسی جدی قرار دهد.
باید این واقعیت را نیز مورد بررسی قرار داد که به نظر نمی‌رسد دلیل نادیده‌انگاری سندی مانند سند امنیت غذایی تغییر سیاسی رویکرد دولت‌ها باشد.
شوربختانه مملکت ما اکنون درگیر مشکلات روزمره است. بنابراین سیاستمداران در ایران مجال پیدا نمی‌کنند به مسائل راهبردی مانند سند امنیت غذایی، یا مدیریت سرزمین و مسائلی از این دست توجه نشان دهند.
اما همان‌طور که بحران‌ها لحظه‌ای درنگ نمی‌کنند، سکوت نیز دیگر جایز نیست. سیاست‌گذاران باید شجاعت مواجهه با این چالش‌ها را داشته باشند و از مشورت متخصصان برای طراحی راه‌حل‌های جامع و پایدار استفاده کنند.//
منبع: تجارت فردا، شماره 574