بزرگنمايي:

بازار آریا - دنیای اقتصاد : سینمای ایران در سال 1404 باید به یک تدبیر جدید برای جذب مخاطب فکر کند. در سال گذشته اگرچه فروش عمده در سینما توسط فیلم‌های کمدی به دست آمده، تماشاگران کمتری نسبت به سابق تمایل به تماشای فیلم‌های کمدی داشته‌اند. به نظر می‌رسد زمینه میدان‌داری فیلم‌های اجتماعی بیشتر از هر زمان دیگری فراهم است و تصمیم‌گیران سینمایی این نشانه را جدی بگیرند.
گمانه‌زنی‌ها از اکران سه فیلم اجتماعی مهم خبر می‌دهند که قرار است در این ماه‌ها روی پرده بروند. این در حالی است که درام‌های اجتماعی طی سالیان اخیر، روند عجیبی را پشت سر گذاشتند و برخی از آنها توانستند تا حدودی بیش از انتظار ظاهر شده و بسیار بیشتر از دوسوم کمدی‌های پربازیگر آن سال‌ها بفروشند و برخی دیگر، برخلاف پیش‌بینی‌ها، ناکام ماندند و نتوانستند طبق آن چیزی که از آنها انتظار می‌رفت، ظاهر شوند. در سال‌های پساکرونا، «ملاقات خصوصی» بهترین عملکرد را در میان این آثار داشت و توانست در 8 ماهی که روی پرده بود، 866هزار مخاطب را در دوران رکود سینما جذب کند.
«بی‌بدن» با 777هزار مخاطب، دومین درام اجتماعی این فهرست است. «ابلق» با 656هزار، «علفزار» با 648هزار، «دوزیست» با 621هزار، «قهرمان» با 500هزار و «سه کام حبس» با 418هزار مخاطب، پراقبال‌ترین درام‌های اجتماعی سالیان اخیر هستند که در بازه‌های زمانی مختلف به روی پرده رفتند و توانستند در موقعیت‌هایی متفاوت، به چنین راندمانی برسند. عموم این آثار، پخش‌کننده‌هایی قدرتمند داشتند و طبعا از تعداد سالن خوبی نیز برخوردار بودند. 
برخی در اکران عید و تابستان رونمایی شدند و برخی دیگر اکران در فصل‌های مختلف را تجربه کردند. بنابراین نمی‌توان این‌گونه عنوان کرد که تمام تخم‌مرغ‌ها در سبد کمدی بوده و درام‌های اجتماعی، حریف دست‌وپابسته‌ای برای این گونه بوده‌اند. خبرگزاری ایرنا نوشته سینمای 1404 در کنار تمام رکوردهایی که می‌تواند به نام خود ثبت کند، به احتمال بسیار زیاد سال خوبی برای درام‌های اجتماعی است. فارغ از تعدد آثار این گونه، حداقل 3 فیلم اکران امسال می‌توانند در مقام جریان‌ساز ظاهر شده و چیدمان اکران و استقبال مخاطب را با تغییراتی همراه کنند؛ تغییراتی که برای نخستین‌بار طی سالیان پساکرونا می‌تواند میزان مخاطبان این گونه را از مرز یک‌میلیون نفر عبور دهد. اگر «برادران لیلا» به روی پرده می‌رفت، این رکورد قطعا شکسته می‌شد، اما بی‌تدبیری عجیب هر دو طرف مدیریت سینما و صاحبان فیلم سبب شد این فرصت از سینمای ایران و مخاطبان این گونه گرفته شود و چنین فیلم استاندارد و خوش‌ساختی به روی پرده نرود.
سینمای 1404، یکی از اصلی‌ترین برهه‌های تخمین اقبال برای درام‌های اجتماعی است تا این گونه پس از اتهام‌پراکنی‌هایی که طی این سال‌ها برای آن صورت گرفته، با آثاری قدرتمند، محکی جدی بخورد.
برای اکران 1404، «زن و بچه» به نویسندگی و کارگردانی سعید روستایی نخستین شانس رسیدن به چنین رکوردی است. فیلمی که یکی از بخت‌های حضور در کن 2025 است و بنابراین می‌تواند در تابستان یا پاییز، در ایران روی پرده برود. این فیلم با هر مدت‌زمانی که داشته باشد، به احتمال زیاد بیش از یک‌میلیون مخاطب را به سینما خواهد کشاند و حداقل به لحاظ آماری، از حیثیت سینمای اجتماعی دفاع خواهد کرد.
«پیرپسر» ساخته اکتای براهنی با سونامی مهیبی که در جشنواره سال گذشته به راه انداخت، یکی از شانس‌های بزرگ آبروداری از درام‌های اجتماعی در اکران امسال است. فیلمی که طی این ماه‌ها، تلاش‌های گسترده‌ای برای اکران آن صورت گرفته و به احتمال بسیار زیاد، با نسخه‌ای متفاوت‌تر نسبت به آن چیزی که در زمان جشنواره مشاهده کردیم، به روی پرده خواهد رفت. جریان‌سازی از این فیلم به اندازه‌ای است که به احتمال زیاد خواهد توانست بیش از یک‌میلیون مخاطب را جذب کرده و در این مسیر حتی بالاتر از فیلم سعید روستایی نیز قرار بگیرد.
«رکسانا» به نویسندگی و کارگردانی پرویز شهبازی وضعیت متفاوت‌تری ‌نسبت به دو فیلم دیگر این فهرست دارد. فیلمی که ممکن است نتواند مانند آن دو فیلم، با تکثر مخاطب همراه باشد، اما همین که یک فیلم از پرویز شهبازی پس از 3 سال بایکوت به روی پرده برود، اتفاق مهمی است که می‌تواند بخشی از مخاطبان علاقه‌مند به سینمای ضدجریان را به سالن‌های تاریک کشانده و به‌رغم دلگرمی به فعالان این حوزه، سیگنال‌های خوبی را به گیشه و علاقه‌مندان به درام‌های اجتماعی مخابره کند. ایرنا نوشته است البته برای شکل‌گیری این فضا، به نوعی درایت سازمان سینمایی، شورای پروانه نمایش و البته شورای صنفی نمایش نیاز است.
این 3 فیلم نباید درگیر فیلم‌سوزی شوند و در یک بازه زمانی به روی پرده بروند. این هم‌پوشانی سبب سرشکن شدن میزان مخاطبان این آثار و درنتیجه سرکوب شدن گیشه آنها خواهد شد و امیدواری‌ها نسبت به گونه اجتماعی و آینده آن را خدشه‌دار می‌کند. درواقع سینمای 1404، یکی از اصلی‌ترین برهه‌های تخمین اقبال برای درام‌های اجتماعی است تا این گونه پس از اتهام‌پراکنی‌هایی که طی این سال‌ها برای آن صورت گرفته، با آثاری قدرتمند، محکی جدی بخورد. بنابراین اقبال یا عدم‌اقبال این 3 فیلم در اکران امسال، می‌تواند تاحدود زیادی تعیین‌کننده نقشه‌راه این گونه سینمایی باشد و سایه‌روشن این ژانر محبوب را برای سالیان آتی مشخص کند. 
حتی نوع مواجهه مدیریت سینما با اکران این آثار و کیفیت نمایش این فیلم‌ها نیز می‌تواند تعیین‌کننده باشد. در این سال‌ها، مدیریت سینمایی همواره با این ادعا مواجه بوده که سد راه حیات نرمال سینمای اجتماعی است و با اهرم‌های مختلف، شرایطی را به وجود آورده تا این سینما نتواند ادامه مسیری طبیعی داشته باشد. بنابراین هر نوع مواجهه‌ای با این 3فیلم زیر ذره‌بین طیف گسترده‌ای از دوستداران سینما قرار می‌گیرد که می‌تواند تضمین‌کننده مسیر اعتلا یا سراشیبی درام‌های اجتماعی در ایران باشد.