بزرگنمايي:

بازار آریا - دنیای اقتصاد : سیدعباس عراقچی با انتشار یادداشتی در روزنامه آمریکایی واشنگتن‌پست به تشریح و شفاف‌سازی مواضع مذاکراتی جمهوری اسلامی ایران در آستانه آغاز دور جدیدی از مذاکرات غیرمستقیم با ایالات‌متحده در عمان پرداخته است. عراقچی در این یادداشت فرصت بازار ایران را به شرکت‌های آمریکایی و بین‌المللی گوشزد کرده است.
عباس عراقچی 8 آوریل در واشنگتن‌پست نوشت: در هفته‌های اخیر، مجموعه‌‌‌ای از نامه‌ها و پیام‌‌‌ها میان جمهوری اسلامی ایران و ایالات‌متحده آمریکا رد و بدل شده است. برخلاف برخی تفسیرهای سطحی، این ارتباطات -دست‌‌‌کم از سوی ما‌- نه نمادین بوده‌‌‌اند و نه تشریفاتی. ما آنها را تلاشی واقعی برای شفاف‌‌‌سازی مواضع و گشودن پنجره‌‌‌ای به سوی دیپلماسی تلقی می‌‌‌کنیم.
با توجه به اظهارات روز دوشنبه رئیس‌‌‌جمهور دونالد ترامپ، ایران آماده است با جدیت وارد تعامل شود و با هدف دستیابی به یک توافق وارد گفت‌وگو شود. ما روز شنبه در عمان برای مذاکرات غیرمستقیم دیدار خواهیم کرد. این دیدار به همان اندازه که یک فرصت است، یک آزمون نیز هست.
مدلی که ما برای این تعامل پیشنهاد می‌‌‌دهیم، نوآورانه یا بی‌‌‌سابقه نیست. ایالات‌متحده خود در حال میانجی‌‌‌گری مذاکرات غیرمستقیم میان روسیه و اوکراین است؛ مناقشه‌‌‌ای به‌‌‌مراتب شدیدتر و پیچیده‌‌‌تر که ابعاد راهبردی، سرزمینی، نظامی، امنیتی و اقتصادی را در بر می‌گیرد.
من شخصا نیز تجربه‌‌‌ هدایت مذاکرات غیرمستقیم با ایالات‌متحده را داشته‌‌‌ام. این روند که در سال 2021 با میانجی‌‌‌گری اتحادیه اروپا انجام شد، هرچند پیچیده‌‌‌تر و دشوارتر از مذاکره‌‌‌ مستقیم بود، اما هم امکان‌‌‌پذیر و هم ثمربخش بود. گرچه آن زمان به خط پایان نرسیدیم، اما دلیل اصلی آن، نبود اراده واقعی از سوی دولت جو بایدن بود.
این سخن من را به یاد داشته باشید: ایران دیپلماسی را ترجیح می‌دهد، اما به‌‌‌خوبی می‌‌‌داند چگونه از خود دفاع کند. ما نه در گذشته در برابر تهدیدها تسلیم شده‌‌‌ایم و نه اکنون و نه در آینده تسلیم خواهیم شد. ما خواهان صلح هستیم، اما هرگز تسلیم را نمی‌‌‌پذیریم. پیگیری مذاکرات غیرمستقیم نه یک تاکتیک است و نه بازتاب یک گرایش ایدئولوژیک، بلکه انتخابی راهبردی است که بر پایه تجربه اتخاذ شده است. ما با دیواری بزرگ از بی‌‌‌اعتمادی مواجه هستیم و نسبت به صداقت نیت‌‌‌ها تردیدهای جدی داریم؛ تردیدهایی که با اصرار ایالات‌متحده بر از سرگیری سیاست «فشار حداکثری» پیش از هرگونه تعامل دیپلماتیک، تشدید شده‌‌‌اند.
برای حرکت به سوی آینده، ابتدا باید به درک مشترکی از این واقعیت برسیم که: به‌‌‌طور اصولی، چیزی به‌‌‌نام «گزینه نظامی» وجود ندارد، چه رسد به «راه‌‌‌حل نظامی». رئیس‌‌‌جمهور ترامپ نیز با توصیه به آتش‌‌‌بس به عنوان نخستین گام برای پایان دادن به جنگ اوکراین، به‌‌‌روشنی به این واقعیت اذعان کرده است.
هزینه کردن منابع مالیات‌‌‌دهندگان آمریکایی برای تشدید حضور نظامی ایالات‌متحده در منطقه ما- حضوری که می‌تواند جان سربازان آمریکایی را هزاران کیلومتر دورتر از خاک‌‌‌شان به خطر بیندازد - نه‌‌‌تنها به نتیجه‌‌‌ دیپلماتیک منتهی نمی‌شود، بلکه مانعی برای آن است. ملت سرافراز ایران که دولت من در زمینه بازدارندگی واقعی بر قدرت آنان تکیه دارد، هرگز تحمیل و اجبار را نخواهد پذیرفت.
ما نمی‌توانیم تصور کنیم که رئیس‌‌‌جمهور ترامپ بخواهد به یکی دیگر از روسای‌‌‌جمهور ایالات‌متحده بدل شود که درگیر جنگی فاجعه‌‌‌بار در خاورمیانه شده است؛ جنگی که به سراسر منطقه گسترش خواهد یافت و هزینه‌‌‌ای به‌‌‌مراتب فراتر از هفت تریلیون دلار از مالیات مردم آمریکا خواهد داشت؛ هزینه‌‌‌ای که دولت‌های پیشین آمریکا در افغانستان و عراق بر باد دادند.
با نگاهی به آینده، دو نکته‌‌‌ اساسی شایسته تاکید است.
نخست آنکه، ممکن است رئیس‌‌‌جمهور ترامپ علاقه‌‌‌ای به برنامه جامع اقدام مشترک(برجام) نداشته باشد، اما این توافق حاوی یک تعهد کلیدی است که در آن آمده است: «ایران بار دیگر تاکید می‌کند که هیچ‌گاه و تحت هیچ شرایطی به دنبال جست‌وجو، تولید یا به دست آوردن سلاح هسته‌ای نخواهد بود.»
10 سال پس از انعقاد برجام- و نزدیک به هفت سال پس از آنکه ایالات‌متحده به‌‌‌طور یک‌‌‌جانبه از این توافق خارج شد- هیچ‌‌‌گونه مدرکی وجود ندارد که نشان دهد ایران این تعهد را نقض کرده است. این موضوع بارها و بارها در ارزیابی‌‌‌های نهادهای اطلاعاتی ایالات‌متحده مورد تایید قرار گرفته است.
تولسی گابارد، مدیر اطلاعات ملی آمریکا، اخیرا تصریح کرده است: «ایران در حال ساخت سلاح هسته‌‌‌ای نیست و رهبر معظم [آیت‌الله علی خامنه‌‌‌ای] برنامه تسلیحات هسته‌‌‌ای را که در سال 2003 متوقف کرده بود، مجددا فعال نکرده است.»
ما نسبت به بسیاری از جنبه‌های سیاست جهانی آمریکا و به‌‌‌ویژه سیاست‌های غرب در منطقه‌‌‌ خود، از جمله استانداردهای دوگانه در حوزه اشاعه تسلیحات، انتقادها و گلایه‌های جدی داریم. به همین ترتیب، ممکن است برخی نگرانی‌‌‌ها نیز درباره برنامه هسته‌‌‌ای ما وجود داشته باشد. ما زمانی که در سال 2015 به توافق برجام پیوستیم، آمادگی خود را برای پاسخ‌‌‌گویی به این نگرانی‌‌‌ها اثبات کردیم؛ توافقی که از موضعی برابر و مبتنی بر احترام متقابل شکل گرفت.
اما با وجود آنکه هنوز به چارچوب برجام پایبند مانده‌‌‌ایم، تجربه‌‌‌ ما از عدم تمایل یا ناتوانی ایالات‌متحده و اتحادیه اروپا در انجام تعهدات‌‌‌شان در چارچوب این توافق هسته‌‌‌ای، بسیاری را در ایران به این نتیجه رسانده که حصول هر توافق جدید، مستلزم دریافت تضمین‌‌‌هایی برای اجرای متقابل تعهدات است.
دوم، یک سوءبرداشت جدی وجود دارد که باید برطرف شود. بسیاری در واشنگتن، ایران را از منظر اقتصادی کشوری بسته تصویر می‌‌‌کنند. اما واقعیت آن است که ایران به‌‌‌طور کامل برای حضور فعال شرکت‌ها و کسب‌‌‌وکارهای بین‌المللی باز است. این محدودیت‌‌‌ها، نه از جانب ایران، بلکه از سوی دولت‌های ایالات‌متحده و موانع تحمیل‌‌‌شده توسط کنگره بوده‌‌‌اند که شرکت‌های آمریکایی را از ورود به بازار ایران- بازاری با فرصت‌‌‌هایی در مقیاس تریلیون دلاری- باز داشته‌‌‌اند.
در حقیقت، زمانی که آمریکا در چارچوب برجام مجوز فروش هواپیماهای مسافربری را صادر کرد، ایران بلافاصله برای خرید بیش از 80 فروند هواپیما با شرکت بوئینگ وارد مذاکره و عقد قرارداد شد. گفتن اینکه فرصت‌‌‌های تجارت و سرمایه‌‌‌گذاری در ایران بی‌‌‌نظیر است، حق مطلب را ادا نمی‌‌‌کند.
با وجود آنکه هنوز به چارچوب برجام پایبند مانده‌‌‌ایم، تجربه‌‌‌ ما از عدم تمایل یا ناتوانی ایالات‌متحده و اتحادیه اروپا در انجام تعهدات‌‌‌شان در چارچوب این توافق هسته‌‌‌ای، بسیاری را در ایران به این نتیجه رسانده که حصول هر توافق جدید، مستلزم دریافت تضمین‌‌‌هایی برای اجرای متقابل تعهدات است. پیشنهاد ما برای آغاز مذاکرات غیرمستقیم همچنان روی میز قرار دارد. ما بر این باوریم که اگر اراده واقعی وجود داشته باشد، همواره راهی برای پیشرفت هست. همان‌طور که تجربه‌های اخیر نشان داده‌‌‌اند، دیپلماسی در گذشته نتیجه‌‌‌بخش بوده و همچنان می‌تواند موثر باشد. ما آماده‌‌‌ایم نیت صلح‌‌‌آمیز خود را شفاف کنیم و برای رفع هرگونه نگرانی منطقی، اقدامات لازم را انجام دهیم. در مقابل، ایالات‌متحده می‌تواند جدیت خود را در مسیر دیپلماسی با پایبندی واقعی به توافقی که امضا می‌‌‌کند نشان دهد. اگر به ما احترام گذاشته شود، ما نیز با احترام پاسخ خواهیم داد. اما افزایش حضور نظامی پیام کاملا متضادی ارسال می‌‌‌کند.
این سخن من را به یاد داشته باشید: ایران دیپلماسی را ترجیح می‌دهد، اما به‌‌‌خوبی می‌‌‌داند چگونه از خود دفاع کند. ما نه در گذشته در برابر تهدیدها تسلیم شده‌‌‌ایم و نه اکنون و نه در آینده تسلیم خواهیم شد. ما خواهان صلح هستیم، اما هرگز تسلیم را نمی‌‌‌پذیریم. اکنون توپ در زمین آمریکاست. اگر آمریکا به‌‌‌دنبال راه‌‌‌حل دیپلماتیک واقعی است، ما مسیر آن را پیش‌‌‌تر نشان داده‌‌‌ایم. اما اگر هدفش تحمیل اراده از طریق فشار باشد، باید بداند: ملت ایران در برابر زبان زور و تهدید، متحدانه و قاطع واکنش نشان می‌دهد. اکنون فرصتی وجود دارد تا ایالات‌متحده سرانجام یک «رئیس‌جمهور صلح» داشته باشد. اینکه آیا این فرصت را مغتنم می‌‌‌شمارد یا نه، انتخاب خود آنهاست.