بزرگنمايي:

بازار آریا - دنیای اقتصاد : یک زمانی کارلوس کی‌روش اعتقاد داشت حتی تمرین کردن در باشگاه‌های اروپایی هم باعث بالا رفتن سطح بازیکنان ایرانی می‌شود. البته که چنین طرز فکری تحت برخی شرایط خاص درست بود، اما پروپاگاندای عجیب سرمربی پرتغالی سبب شده هر اظهارنظر او بدون هیچ بررسی مورد پذیرش قرار بگیرد و تبدیل به متدی همگانی شود.
اکنون از این موضوع یک دهه گذشته و حالا مشخص شده بازیکنان ایرانی حتی در همین فوتبال فشل و بدون امکانات داخلی هم شانس موفقیت دارند، اما خب کاپیتان تیم ملی معتقد است جوان‌ترها باید به هر نحوی که شده راهی اروپا شوند.
علیرضا جهانبخش که درباره کیفیت فنی بازی خودش به خصوص در سال‌های اخیر هم ابهامات زیادی وجود دارد، یک بار دیگر دست به مصاحبه زد و همان نکات تکراری را به زبان آورد، اما بخشی از آن بسیار عجیب بود و نمی‌شد از کنارش به سادگی گذشت. از جمله آنجا که کاپیتان تیم ملی گفت: «در چهار یا پنج سال اخیر چه در جلسات تیم ملی، چه به صورت انفرادی که صحبت‌هایی با بازیکنان جوان‌تر تیم انجام می‌دادم، دائما به آنها گفته‌ام هر طور شده فوتبال‌تان را در اروپا دنبال کنید. 
به بازیکنان جوان‌تر می‌گویم هر جای اروپا شد، بروید و بازی کنید.» واقعا این‌گونه است؟ یعنی صرف حضور در هرجای اروپا آن هم به هر قیمتی و هر تیم و کشوری سبب می‌شود استعداد جوان‌تر‌ها شکوفا شود؟ اصلا خود جهانبخش که اعتقاد دارد 12 سال است در بالاترین سطح حضور دارد، چه لحظه مهمی در تیم ملی خلق کرده که الان انتظار داشته باشیم بازیکنان شاغل در لیگ هم نه، در کشورهای درجه چندم اروپایی آن را تکرار کنند؟ واقعیت اینجاست که همین تفکر اشتباه سبب نابودی تنی چند از بازیکنان مستعد فوتبال ایران شد.
هر سال شاهد بازگشت تعداد زیادی از لژیونرها هستیم که عطای بازی در لیگ‌های سطح پایین اروپایی را به لقایش می‌بخشند و به وطن برمی‌گردند که حداقل بازی کردن از یادشان نرود. نمونه آخر آن هم علی علیپور که این روزها آقای گل لیگ برتر است، اما آن‌قدر عطش بازی در اروپا داشت که 4 سال در پرتغال گشت‌وگذار کرد، 110 بازی انجام داد و فقط 17 گل زد. همین امسال علیپور تنها نبود و میلاد محمدی هم همراه او به ایران برگشت و راهی پرسپولیس شد. نمونه‌های فعلی را هم مشاهده کنید که سال‌هاست در اروپا حضور دارند، اما ذره‌ای پیشرفت در نمایش آنها دیده نمی‌شود. اگر هم نام امثال علی قلی‌زاده، علی کریمی، مجید حسینی و صادق محرمی هرازگاهی در اخبار مطرح می‌شود، فقط به خاطر لینک شدن آنها به باشگاه‌های ایرانی و بعضا سابقشان است و نه چیز دیگر!
سوال اینجاست که آیا مثلا حضور در لیگ از همه جا محروم روسیه به معنای فضیلت است که سه جوان ملی‌پوش ایرانی فصل را در آنجا شروع کردند و یکی در همین زمستان ترجیح داد به الوحده امارات بپیوندد؟ مثلا هیچ‌کس نفهمید نفراتی مثل علیرضا بیرانوند، پیام نیازمند، فرشاد احمدزاده، امید نورافکن و کاوه رضایی که مستعدترین بازیکنان نسل خودشان بودند، چرا راهی اروپا شدند و اصلا آنجا چه کردند؟
ستاره امسال لیگ برتر، امیرحسین حسین‌زاده است که یک سال کابوس‌وار را در بلژیک پشت سر گذاشت و سعید عزت‌اللهی هم پس از دور زدن کل اروپا به امارات آمد. پس کاپیتان تیم ملی که خودش در تیم میانه جدولی لیگ درجه دو هلند نیمکت‌نشین است، با تکیه بر چه تجربه موفقی برای بازیکنان جوان‌تر نسخه می‌پیچد؟ اصلا مخالف پیشرفت و لژیونر شدن بازیکنان ایرانی نیستیم، اما اصل مطلب اینجاست که این همه گزینه وجود دارند که می‌خواستند راهی خارجه شوند، اما همان ته مانده استعدادی که داشتند هم به حاشیه رفت. پس ان‌شاءالله که از نسل جدید اگر هم کسی دنبال پیشرفت است، تصمیم آگاهانه و با چشم‌انداز اتخاذ کند؛ نه کورکورانه.