بزرگنمايي:

بازار آریا - دنیای اقتصاد : پرسپولیس در روزی با دو گل تراکتور را شکست داد که کمتر کسی حدس می‌زد سرخ‌پوشان حتی با یک امتیاز هم از زمین خارج شوند. دلایل این ناامیدی نسبی هم زیاد بود. پرسپولیس بیشتر از یک ماه بدون سرمربی به کار خودش ادامه می‌داد، قرمزها قبل از این بازی، سوپرجام را به سپاهان باخته بودند و حتی برابر ذوب‌آهن 10 نفره هم کاری از پیش نبردند. به اینها باید فهرست غایبان پرشمار را هم اضافه می‌کردیم؛ جایی که اوستون اورونوف و ایوب عملود به دلیل آسیب‌دیدگی حضور در این بازی را از دست دادند و وحید امیری هم از قبل مصدوم بود. سعید صادقی نیز جایی بین ماندن و نماندن گیر کرده بود و عملا در فهرست قرار نداشت.
در آن سمت میدان، اما تراکتوری به تهران می‌آمد که شاید در آماده‌ترین سطح تاریخ لیگ برترش بود؛ با ستاره‌های قبراق و سرحال، قهرمان نیم‌فصل و صدرنشین لیگ برتر، هجومی‌ترین تیم لیگ با آمار درخشان 7 برد و یک مساوی در مسابقات بیرون از خانه. شاید به همین دلایل بود که هزاران هوادار این تیم از تبریز به تهران آمدند و از ساعات ابتدایی صبح، سکوهای ورزشگاه آزادی را اشغال کردند. با وجود همه آنچه شرح دادیم، چگونه پرسپولیس توانست مسابقه را ببرد؟ اصلی‌ترین جواب این سوال شاید این باشد: «با اتکا به غرور جریحه‌دار شده‌اش».
آنچه در تمام طول بازی مشهود به نظر می‌رسید این بود که پرسپولیس می‌خواست برنده باشد. به این تیم بر‌خورده بود که خیلی‌ها آن را از پیش بازنده می‌دانند. بازیکنان فعلی پرسپولیس ناراحت شده بودند از اینکه موفقیت‌های سالیان اخیر به ستاره‌های جدا شده و از جمله بازیکنان حاضر در تراکتور ربط داده می‌شود. آنها می‌خواستند ثابت کنند چنین نیست و این اراده، در ثانیه به ثانیه مسابقه هویدا بود. پرسپولیس سه امتیاز این بازی را با چنگ و دندان گرفت و حتی یک نیمه 10 نفره بودن هم مانع آنها نشد. بعد از پایان مسابقه هم اشاره به این انگیزه را از زبان خیلی‌ها شنیدیم؛ مثل امید عالیشاه، کاپیتان پرسپولیس که گفت: «امروز تصمیم گرفتیم خود واقعی‌مان باشیم» و دراگان اسکوچیچ، سرمربی تراکتور که گفت: «تیم حریف انگیزه و اشتیاق بیشتری برای بردن داشت و به همین دلیل ما را شکست داد.»
البته که قصد کمرنگ کردن تدابیر مربیان موقت پرسپولیس را نداریم. ترکیب ابتدایی در این بازی خوب بود و حتی ترفند غیرمنتظره‌ای مثل نیمکت‌نشین کردن کنعانی‌زادگان سر به هوا و شکم‌سیر هم جواب داد. تعویض‌ها هم بعد از 10نفره شدن تیم عالی بود و به اداره بازی توسط پرسپولیس کمک کرد، اما راز پنهان برد بزرگ، همان شور و عطشی بود که طی هفته‌های اخیر در بازی پرسپولیسی‌ها به چشم نمی‌خورد. آنها اراده کرده بودند ببرند؛ از هوادارانی که در یک روز سرد وسط هفته از ساعت‌ها قبل به سمت استادیوم گسیل شدند تا بازیکنانی که برای تک‌تک توپ‌ها جنگیدند. به جرات می‌توان گفت حتی وجود نیمی از این انگیزه در مسابقات قبلی، می‌توانست امروز پرسپولیس را صدرنشین لیگ برتر کند. حالا ماموریت مهم اسماعیل کارتال در کنار ایجاد تحول فنی، باید حفظ همین اشتیاق برای مسابقاتی باشد که از نظر بازیکنان کمتر حیثیتی است.