بزرگنمايي:

بازار آریا - جیمی کارتر، سی و نهمین رئیس‌جمهور ایالات متحده و برنده جایزه صلح نوبل، کسی که نامش با انقاب ایران گره خورده روز یکشنبه در پلینز جورجیا، شهر کوچکی که او و همسرش روزالین در آن متولد شدند، در 100 سالگی درگذشت.
به گزارش خبرنگار گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد ؛ کارتر طولانی‌ترین عمر و طولانی‌ترین سال‌های زندگی مشترک را در میان روسای جمهور آمریکا داشت که البته این رتبه اولی باعث نشد تا او در میان برترین رهبران آمریکا قرار گیرد.
با این حال اکنون پس از گذشت دهه‌ها شاید بتوان قضاوت بی‌طرفانه تری نسبت به دوره چهار ساله ریاست‌جمهوری او داشت؛ چراکه آن سال‌ها ریاست‌جمهوری یک دوره‌ای او برای آمریکایی‌ها تنها با رخداد گروگان‌های آمریکایی در ایران و باخت به رونالد ریگان در سال 1980 شناخته می‌شد. کارتر اما تمام سال‌ها و دهه‌های بعدی زندگی خود را وقف روابط بین‌الملل و حقوق بشر کرد. 
کارتر همچنین یکی از طولانی‌ترین فعالیت های پس از دوران ریاست جمهوری را نیز به نام خود ثبت کرد. در سال 2002 او جایزه صلح نوبل را به پاس «دهه‌ها تلاش خستگی ناپذیر در راه حقوق بشر و صلح» دریافت کرد. عمده فعالیت‌های بشردوستانه او تحت نظارت مرکز کارتر مستقر در آتلانتا، که در اوایل دهه 1980 با همسرش روزالین تأسیس کرده بود، صورت می‌گرفت.
کارتر به عنوان فرستاده صلح، ناظر انتخابات و حامی سلامت عمومی به سراسر جهان سفر کرد. او در سال 1994 از کره شمالی و در سال 2002 از کوبا بازدید کرد. عمده اعتبار فعالیت‌های مرکز کارتر به درمان کرم کوری رودخانه و بیماری کرم گینه در آفریقا و آسیا مربوط است که از میلیون‌ها مبتلا در سال 1986 به تعداد انگشت شمار در حال حاضر رسیده است.
کارتر از منتقدان حمله سال 2003 به عراق، جنگ با هواپیماهای بدون سرنشین، بازداشت بدون حکم و زندان در گوانتانامو بود. کارتر به‌خاطر تلاش‌هایش برای برقراری صلح خاورمیانه، همزمان تحسین و نفرت را بر‌انگیخت.
او در سخنرانی‌ها و کتاب‌هایی از جمله «فلسطین: صلح نه آپارتاید»، طرفدار راه‌حل دو دولتی بود. اما منتقدان و مخالفان میانجیگری او میان تشکیلات خودگردان و دولت وقت اسرائیل در کمپ دیوید به سال 1979 را زمینه ساز مشروعیت بخشی به اشغالگری اسرائیل در بعد سیاسی و دیپلماتیک می دانند.
در رسانه‌ها از کارتر کاراکتری مشابه مجری معروف برنامه کودک آمریکایی، «آقای راجرز» ساخته شده است، مردی آرام و لطیف که ژاکتی به تن دارد؛ مردی که خوب بود اما قوی نبود.
با این حال، مرور داستان زندگی کارتر نشان می‌دهد احتمالا او هر چیزی می‌توانست باشد به جز آرام و لطیف، پررنگ‌ترین قسمت کاراکتر او قدرت بود؛ پسری که در فقر روستایی بزرگ شد و به آکادمی نیروی دریایی راه یافت. او ارتباطات سیاسی کمی در جورجیا داشت و با این حال می‌خواست فرماندار شود. در نهایت نیز او با همان اندک اعتبار درون حزبی به ریاست‌جمهوری دست یافت.
در واقع، یکی از بزرگترین انتقادات به کارتر در طول مبارزات انتخاباتی 1980 علیه ریگان این بود که کارتر بیش از حد بدجنسی به خرج می‌داد.
او در طول زندگی سیاسی خود به طور مداوم مرتکب این اشتباه شد که به مخالفانش حمله شخصی می‌کرد و همین رویه باعث شد مورد انتخاب رای‌دهندگان نباشد. او ریگان را یک جنگ‌طلب بی‌ثبات توصیف کرد و گفت که اگر کاندیدای جمهوری‌خواه انتخاب شود، «جامعه آمریکا را چندپاره خواهد کرد.»
پیش بینی کارتر چندان هم بیراه نبود، امروز و در دوره ترامپ جمهوری خواه، چندپارگی بیش از همیشه در جامعه آمریکا نمایان شده است.