بزرگنمايي:

بازار آریا - یکی از مهم‌ترین مسائلی که در سیستم آموزشی باید به آن توجه ویژه شود، آموزش بزرگسالان است. این سیستم‌ها نه تنها به افرادی که در گذشته فرصت تحصیل را از دست داده‌اند، فرصت دوباره می‌دهند بلکه به افرادی که قصد تغییر شغل دارند یا مهاجرانی که به دنبال ادغام در جامعه جدید هستند نیز، کمک شایانی می‌کنند.
گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد- نیلوفر ادیب‌نیا: آیا حس می‌کنید دنیا هر روز بی‌سوادتر می‌شود؟ شاید این حس شما اشتباه نباشد. تحقیقات جدید نشان می‌دهد سطح سواد و دانش مردم در بسیاری از کشورها رو به کاهش است.
سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه که متشکل از کشورهای ثروتمند دنیا است، هر ده سال یک بار از بزرگسالان در سراسر جهان آزمون‌هایی در زمینه ریاضی و خواندن می‌گیرد. این آزمون‌ها برای حل مسائل روزمره‌ای طراحی شده‌اند که همه ما در زندگی با آن‌ها روبرو می‌شویم، از درک اخبار گرفته تا انجام کارهای روزمره.
بر اساس مقاله‌ای از اکونومیست، نتایج آخرین آزمون‌ها بسیار نگران‌کننده است. یک پنجم بزرگسالان شرکت‌کننده در این آزمون‌ها، در زمینه ریاضی و خواندن، سطحی کمتر از یک دانش‌آموز دبستانی دارند.
علاوه بر این در بسیاری از کشورها، سطح سواد و دانش مردم نسبت به ده سال گذشته کاهش یافته و این در حالی است که افراد تحصیل‌کرده‌تری نسبت به گذشته داریم.
تغییرات جمعیتی می‌تواند تا حدی این موضوع را توضیح دهد. مهاجران جدید اغلب با مشکل یادگیری زبان جدید دست و پنجه نرم می کنند و افراد بومی نیز با روند طبیعی پیری مغز مواجه هستند؛ اما حتی با در نظر گرفتن این عوامل، روندها همچنان نگران کننده است؛ به ویژه در زمینه سواد.
برخی معتقدند که پلتفرم هایی مانند نتفلیکس، بازی های ویدئویی و شبکه های اجتماعی، دقت و تمرکز افراد را کاهش می دهند. اما احتمال دیگر این است که سیستم های آموزشی و تربیتی ما به درستی عمل نمی کنند.
عجیب آنکه بنیان‌های سواد عددی و خواندن و نوشتن، امروزه از ارزش و اعتبار خود افتاده‌اند؛ به ویژه هنگامی که بزرگسالان جامعه از این پایه‌های اساسی محروم باشند. دانش‌پژوهان آموزش نیز به جای تأکید بر آموزش مهارت‌های پایه‌ای، ترجیح می‌دهند به بحث پیرامون مهارت‌های نرمِ مد روز بپردازند. هیاهوی پیرامون هوش مصنوعی مولد نیز بر این معضل دامن زده است؛ تا جایی که تأکید بر اهمیت ساده‌ترین مفاهیم ریاضی، همچون جدول ضرب، در عصر حاکمیت ربات‌های مکالمه‌گرا، امری کهنه و منسوخ جلوه می‌کند.
با وجود پیشرفت‌های بزرگ تکنولوژی در طول یک قرن گذشته، همچنان به افرادی با مهارت‌های قوی در ریاضی و زبان نیاز داریم. افرادی که در آزمون‌های بین‌المللی مثل آزمون‌های سازمان همکاری اقتصادی و توسعه نمره پایینی می‌آورند، درآمد کمتر، سلامتی ضعیف‌تر و رضایت کمتری از زندگی دارند.
این افراد کمتر به دیگران اعتماد می‌کنند و احساس می‌کنند که در تصمیم‌گیری‌های مهم جامعه نقشی ندارند. در بسیاری از کشورها، فاصله بین افراد با مهارت‌های بالا و پایین بیشتر و بیشتر می‌شود. این یعنی افراد با مهارت‌های پایین‌تر، هر روز بیشتر از قبل عقب می‌مانند. به طور کلی، این روندها نشانه خوبی نیستند و می‌توانند مشکلات زیادی برای جامعه ایجاد کنند.
وظیفه دوم روغن‌کاری سیستم‌های آموزش بزرگسالان است. این سیستم‌ها به افراد بازمانده از تحصیل فرصت دوم می‌دهند؛ همچنین به افرادی که شغل خود را تغییر می‌دهند خدمت می‌کنند و به مهاجران در ادغام شدن در جامعه میزبان، کمک می‌کنند.
با این حال، سیاستمداران بودجه ناچیزی به آنها اختصاص می‌دهند، تا حدی به این دلیل که پیچیدگی کاری را که انجامش را از آنها می خواهند، دست کم می‌گیرند. افرادی که ضعیف‌ترین مهارت‌ها را دارند، کمترین زمان و پول را برای ارتقای خود دارند و احتمال کمتری دارد که آنها در کلاس‌های بزرگسالان شرکت کنند یا آموزش ببینند، حتی اگر بیشترین نیاز را به آن داشته باشند.
برای ساختن آینده‌ای بهتر، باید از آموزش کودکان شروع کنیم.اگر می‌خواهیم بزرگسالانی توانمند و موفق داشته باشیم، باید از همین حالا به فکر آموزش بهتر کودکان باشیم. دولت‌ها باید توجه ویژه‌ای به مدارس و دانشگاه‌ها داشته باشند و شرایط یادگیری را برای دانش‌آموزان بهتر کنند.در بعضی کشورها، مثل انگلیس، با سخت‌گیرانه‌تر کردن امتحانات و ایجاد فرصت‌های بیشتر برای یادگیری، سطح علمی دانش‌آموزان بالا رفته است. اما در بعضی کشورها، مثل آمریکا، با ساده‌تر کردن آزمون‌ها، سطح علمی دانش‌آموزان پایین آمده است.
یکی از مهم‌ترین مسائلی که در سیستم آموزشی باید به آن توجه ویژه شود، آموزش بزرگسالان است. این سیستم‌ها نه تنها به افرادی که در گذشته فرصت تحصیل را از دست داده‌اند، فرصت دوباره می‌دهند بلکه به افرادی که قصد تغییر شغل دارند یا مهاجرانی که به دنبال ادغام در جامعه جدید هستند، کمک شایانی می‌کنند.
با این حال، به دلیل پیچیدگی‌های موجود در این حوزه و شاید به دلیل کم‌اهمیت شمردن آن توسط سیاست‌گذاران، بودجه کافی برای آموزش بزرگسالان اختصاص داده نمی‌شود. این در حالی است که افرادی که کمترین مهارت‌ها را دارند و بیشترین نیاز را به آموزش احساس می‌کنند، به دلیل محدودیت‌های مالی و زمانی، کمتر به سمت کلاس‌های آموزشی می‌روند.
در بسیاری از موارد، تمرکز بیش از حد بر دانشگاه‌ها باعث شده است که بودجه و توجه کافی به سایر روش‌های آموزشی که افراد بالای 18 سال می‌توانند از آن‌ها بهره‌مند شوند، نرسد. ارزش مدرک دانشگاهی در حال کاهش است؛ به نحوی که سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه نشان داده است که حتی برخی از فارغ‌التحصیلان دانشگاه در آزمون‌های سواد و محاسبات، نمراتی کسب می‌کنند که ممکن است برای یک کودک هم شرم‌آور باشد.
از طرف دیگر، افراد مسن که می‌خواهند بدون گذراندن دوره‌های طولانی و پرهزینه دانشگاهی به تحصیل بازگردند، اغلب متوجه می‌شوند که گزینه‌های جایگزین مناسبی برای آنها وجود ندارد. بنابراین، به نظر می رسد تسریع تلاش‌ها برای حل این مشکلات، ایده‌ای هوشمندانه باشد.